Het verslag van week één was uiteraard een opwarmertje voor ons. Nu onze vingers gewend zijn en wij jullie hopelijk hebben vermaakt met het eerste verhaal is hierbij het stuk”je” van week twee.

Na de mindere afsluiting van week één hebben wij onze vlucht omgeboekt en gingen we zaterdagochtend 06:00 uur richting het vliegveld. Bij het vliegveld aangekomen vroeg men onze boardingpassen. Volledig voorbereid (althans dat dachten we) met screenshots op de iPad lieten we deze zien. Een screenshot ging niet werken, want het moest echt geprint zijn zei mevrouw. Zij kon ons echter wel helpen om onze boardingpassen te printen, fijn dachten wij! Zij liet ons het vaste tarief zien in de computer en wij schrokken ons rot. 34.000 Colombiaanse peso’s (€9,50) per persoon!! Andere opties hadden wij niet, dus wij hebben braaf de 68.000 peso’s betaald. Bij het weglopen keken wij elkaar vol verbazing aan, dit was ruim 20% van onze oorspronkelijke ticketprijs. Snel vergeten en richting het vliegtuig. Roos zat naast een Colombiaanse dame die erg benieuwd was naar Roos haar redenen voor deze reis. De vrouw was super enthousiast over Medellin en vertelde dat wij het een fantastische stad zouden vinden, dat vond zij zelf namelijk ook.

Aangekomen bij het hostel in de wijk El Poblado hadden we meteen een fijn gevoel. Leuke, hippe tentjes met voor ieder wat wils. De stad Medellin heeft bijna 4 miljoen inwoners hoorden wij van een local. Wat een immense stad, gelegen tussen de bergen. Hierdoor is er veel hoogteverschil en bleek het onmogelijk lopend de stad te verkennen. Wij hebben daarom veel gebruik gemaakt van de metro die dwars door de stad kruist. De metro is te vergelijken met de Noord-Zuidlijn in Amsterdam, één lijn zonder aftakkingen naar de verschillende wijken.

Een geluk bij een ongeluk van ons vervroegde vertrek uit Santa Marta is dat zondag de wedstrijd Atletico Nacional tegen Deportivo Cali gespeeld werd. Een echte kraker... Zaterdags hadden we hier al kaarten voor gekocht in een groot winkelcentrum in de stad. Wat een sfeer voorafgaand aan de wedstrijd, metro’s kleurden groen en men was de liederen al luidkeels aan het oefenen. Na de controle, waar men nog even gek opkeek naar onze meegebrachte wc-rol, konden we naar onze plek. Wij hebben onze ogen uitgekeken tijdens de wedstrijd, wat een sfeer en wat een belabberd niveau.. De gehele wedstrijd stonden de verschillende districten te zingen, dansen en te springen. Tussen de districten ging een onderlinge strijd wie de meeste sfeer kon maken en het hardst mee kon zingen met de liederen. Één van de districten met diverse vlaggen en spandoeken was “Comuna 13”, hierover later meer. Niet alleen de supporters hebben een conditie nodig, ook de verkopers. De verkopers lopen de gehele wedstrijd door het hele stadion met eten en drinken op hun hoofd, zoals je ook wel eens ziet bij een Amerikaanse honkbalwedstrijd.
Roos vroeg zich tijdens de tweede helft af of Twan een tenniswedstrijd aan het kijken was, zijn hoofd ging voortdurend van links naar rechts en weer terug. Het was echter geen Wimbledon wedstrijd wat Twan deed bewegen met zijn hoofd, maar het belabberde niveau van de wedstrijd. Helaas konden wij ook niet juichen voor een doelpunt, want de eindstand was 0-0. Maar genoten van de sfeer hebben wij zeker.

Na de wedstrijd zijn we naar Mercado del Rio gegaan. Bij de dichtstbijzijnde metrohalte, Industriales, stapten we uit. Wat de naam al deed vermoeden, bleek meer dan waar. Een afgelegen, pikkedonker industrieterrein liepen wij tegemoet. 20 minuten lopen gaf Maps.me aan. Gedurende deze 20 minuten keken wij elkaar af en toe even aan of dit wel goed was, maar gelukkig zagen wij al snel lampjes bij een grote loods hangen. Eenmaal binnen aangekomen waren we totaal verrast, wat een heerlijke plek. Het waren de ‘foodhallen’ van Medellin zoals wij deze ook in Amsterdam kennen, maar dan beter! Veel ruimer, overzichtelijker en gezelliger. Wij hebben hier dan ook twee van onze avonden in Medellin doorgebracht. Een groot pluspunt was uiteraard de Heineken bar ;).

De andere avonden in Medellin hebben wij doorgebracht in onze eigen wijk, Poblado. Wat een chaos en feest is het hier in het weekend. De strip in Cherso of Lloret is er niets bij. Elke tent draait zijn muziek keihard over de straten en ook geeft elke tent nog zijn eigen lichtshow. Wij vonden het helemaal niks en waren blij dat de rust maandag in de wijk weer was wedergekeerd. Overdag en doordeweeks is deze wijk top, maar in het weekend is het ‘s avonds wel erg heftig. In ons hotel konden wij nog meegenieten van diverse nummers die door elkaar werden afgespeeld. Gelukkig zijn wij door de vele kilometers die wij elke dag afleggen redelijk moe en vallen wij snel in slaap.

Maandag hebben we de metro gepakt richting Acevedo, hier vertrekt een kabelbaan richting de hoger gelegen wijken in Medellin. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de stad, maar sta je ook midden in een van de sloppenwijken. Elke vierkante meter is gebruikt om zo veel mogelijk huizen op te bouwen. De daken zijn veelal golfplaten met stenen er op, zodat deze niet wegwaaien. Op de straat was een “kapper” bezig met zijn tondeuse, deze tondeuse was aangesloten op een stroomkabel die uit het rioleringsstelsel kwam. Erg apart en indrukwekkend om hier rond te lopen. Na wat foto’s zijn we weer snel met de kabelbaan naar beneden gegaan.

De rest van de dag hebben wij ons vermaakt in het museum Antioquia waar veel kunstwerken ten toon worden gesteld door Botero. Een Colombiaanse schilder en beeldhouwer die vooral bekend is van zijn bol afgebeelden personages in zijn schilderijen en kunstwerken.

De volgende twee dagen hebben we verschillende wandeltours gedaan door de stad. De eerste tour was door Comuna 13, een van de gevaarlijkste wijken van Medellin op dit moment. De “leider” van deze wijk is twee maanden geleden opgepakt door de lokale autoriteiten, hierdoor heerst er veel onrust in de wijk. De mannen onder hem staan klaar om de nieuwe leider te worden, echter is er onderling onenigheid wie de daadwerkelijke leider gaat worden. De dag voordat wij de tour gingen doen heeft er nog een schietpartij plaats gevonden tussen twee beoogde leiders. In eerste instantie vertelde onze gids dit op een zo “mooi” mogelijke manier aan de groep. Tijdens een gesprek dat wij alleen met onze gids hadden, gaf zij aan regelmatig bang te zijn. Het verantwoordelijkheidsgevoel naar de jongeren uit de wijk was bij haar dermate groot dat een vertrek geen optie was. Bizar, je denkt dat het verleden tijd is, maar dit is nog steeds gaande.

Diverse graffiti werken tonen de emoties die men heeft in de wijk. Veelal refereren de artiesten naar de hoop op een betere toekomst. Prachtige kunstwerken van de artiesten zijn door de wijk te vinden, wij stonden verbaasd hoe men dit met graffiti weet te maken. Waar het in Nederland vaak als vandalisme wordt gezien, is het hier echt een kunstwerk.

Onze tweede tour was naar de “vuilniswijk” een wijk die is ontstaan op het vuilnis van de stad. Echt bizar hoe deze wijk tot stand is gekomen. Het jarenlang dumpen van afval gebeurde op deze plek, wat oorspronkelijk een meertje was. Door de armoede leefden er echter ook mensen op deze plek. Tussen het storten zochten deze mensen naar bruikbare spullen voor hun “huis” op de stortplaats. Dit is vergelijkbaar met de aflevering van Trippers in Nairobi.
Steeds meer mensen gingen op de “trash-mountain” wonen en stichtten hier hun gezin. De overheid besloot het afval elders te gaan dumpen en men kreeg hier in eerste instantie vrijspel. Op den duur woonden er zo veel mensen dat de overheid besloot dit te verbieden. De plek was hartstikke ongezond, omdat ook het chemisch afval hier werd gedumpt. De mensen wilden niet weg, want het gras is niet altijd groener aan de overkant. Dit was hun gebied waar ze zijn opgegroeid. Veel regels vanuit de overheid en het ontwijken van deze regels door de mensen hebben er voor gezorgd dat hedendaags er 150.000 mensen op de trash-mountain wonen.
Één van laatste pogingen van de overheid was een verbod op te leggen als de berg jaarlijks meer dan x meter zakte. Dit zakken gebeurde doordat het afval werd samengeperst door de massa. De bewoners bedachten hierop om afval te gaan verzamelen vanuit Medellin en dit op hun berg te storten, zo zakte de berg volgens de statistieken niet meer en kan men daar blijven wonen.

Echt te bizar voor woorden en lastig te verwoorden. Bij het rondlopen door de wijk is overal troep te vinden. Een deel van de wijk is nu legaal verklaard, maar een ander deel van de wijk woont nog steeds illegaal en tapt ook het stroom illegaal af.

Na deze tours was het tijd voor wat rust, lekker naar Guatapé. Een kleurrijk dorpje op 1,5 uur van Medellin. Alle huizen zijn voorzien van kleuren en vrolijke beschilderingen. Hier hebben we de gehele dag de toerist uitgehangen en lekker rustig op het terras wat gedronken. Dit was ook wel even fijn om aan de drukte van Medellin te ontsnappen.

Vrijdag stond onze volgende bestemming weer op het programma, Salento. Normaal gesproken doe je er 6 uur over om daar te komen, alleen hadden wij erg veel wegonderbrekingen waardoor we 9 uur in de bus hebben gezeten, dag om.

De volgende dag begonnen we aan onze intensiefste dag tot noch toe; 16km afgelegd, 1100 meter hoogteverschil en bizar steile hellingen. Een prachtige Hike door Valle de Cocora. Hier zijn tientallen waspalmen te vinden, sommige wel 60 meter hoog. De eerste 5 uur van deze hike was bergop, maar met prachtig weer door de “jungle”. Overal waar je keek was het groen, geen enkele andere kleur te bekennen. Toen wij het hoogste punt bereikten, 2900 meter, begon het met regenen. De laatste 2 uur afdalen is de regen niet meer gestopt. Gelukkig waren we goed voorbereid met onze regenjas.

Riviertjes, wankelende bruggen, losliggende keien en modderige paden kwamen we onderweg tegen. Een pittige, maar leuke ervaring. De rust gedurende de hike is heerlijk, geen mensen en alleen het geluid van de rivier die tegen de rotsen slaat. We hebben genoeg foto’s geschoten om jullie een beeld te geven. Deze staan bij het mapje foto’s van week twee.

Op het moment van schrijven zitten wij in de bus richting Cali. De twee na grootste stad van Colombia. Bij veel van jullie zal Cali bekend in de oren klinken van het derde seizoen Narcos op Netflix. Het Cali-kartel is de opvolger van het Medellin-kartel onder leiding van Pablo Escobar na zijn dood. Wij zijn benieuwd naar de stad, veel reizigers hebben verschillende belevingen bij Cali. Ook een stad die veel backpackers overslaan, omdat het uit de route ligt. Wij gaan na Cali naar de Tatacoa woestijn waardoor het voor ons prima te doen is.

Hasta la proxima,

Twoos