Más vale tarde que nunca, Peru

Ja, dat is al even geleden... Maar hoe langer je op iets wacht hoe meer je ergens naar uit kijkt, toch?

Ons laatste verslag schreven we in Mancora, een echt surfersdorp en wat was het daar chill. Daarom hadden we nog een nachtje bijgeboekt om even lekker een week bij te bruinen en het échte vakantiegevoel te ondervinden. Dit keer hadden we ons gelukkig wel goed ingesmeerd.

Met een lichtbruine kleur op onze snoet gingen we met de bus naar Trujillo, een tussenstop van twee nachten zodat we daarna door naar Huaraz konden gaan. Trujillo was niet bijzonder, wel hadden ze een groot plein (zoals in elke stad hier) waar wij af en toe gewoon gingen zitten om mensen te kijken.

Vanaf Trujillo was het nog eens 7 uur rijden naar Huaraz. De afstanden in Peru zijn immens! Ook dit keer gingen we met Cruz del Sur. Deze busmaatschappij is erg goed. Ze rijden altijd op tijd en je kan prima zitten en soms zelfs 160 graden liggen. Een beetje zoals de KLM Business Class. Er werkt ook altijd een steward in de bus, netjes gekleed en gaat dan zeer onverstaanbaar in een oude microfoon praten hoe of wat en geeft af en toe een snack met cola of thee.

We kwamen in ons hostel in Huaraz rond 5 uur ‘s ochtends aan, ingecheckt en nog even bijslapen. Huaraz ligt op 3500m hoogte en het is er ook best koud. De lieve kleine Peruaanse kindjes lopen dan ook in een heerlijke typische sweater en een muts op hun hoofd met Huaraz er op. In de stad zelf is verder niet veel te beleven, maar het is de laatste jaren wel steeds meer upcoming. Veel toeristen verblijven hier, zodat ze hele mooie hikes kunnen maken. Wij dus ook. Er was een hike van 3 nachten en vier dagen. Maar wij kozen er voor om twee dagtours te doen. De eerste dag zou zijn naar Laguna Churup en de volgende dag naar Laguna 69. De man van het hotel had gezegd dat je de eerste tour prima zelf kan doen en legde ons alles keurig netjes uit. 6 uur ‘s ochtends konden wij nog een ontbijtje krijgen en om 7 uur waren wij bij de bus die ons naar het beginpunt zou brengen. Alleen dit was nog een heel gedoe... Het was inmiddels half 8 en wij waren nog steeds de enige die in de bus zaten. De buschauffeur wilde alleen met minimaal 6 personen naar het beginpunt rijden anders was het zonde. Uiteindelijk kwam er een Colombiaans meisje bij, maar dit waren nog steeds geen 6 personen. De buschauffeur vertelde zijn overwegingen en zei ja ik wil wel gaan, maar dan moeten jullie meer betalen. Wij onderhandelen over de prijs, maar het Colombiaanse meisje had geen geld meer over. (Hoe dan?) Dus toen zei hij tegen ons ja dan moeten jullie meer betalen, ook voor het meisje. Ja nou wordt ie mooi, wij gaan echt niet voor de hele bus betalen zodat die rijdt? Wat een gek. Gelukkig snapte hij dat later ook en uiteindelijk hebben we wel ietsjes meer betaald, maar we konden in ieder geval gaan!

Met z’n drieën begonnen we aan de hike. En ja hoor, we merkten het alweer meteen. Buiten adem!! Aan het begin moesten we weer echt om de minuut stoppen, maar geen problemen verder, gewoon rustig aan gedaan. Op een gegeven moment zaten we te kijken, waar is het pad eigenlijk en waar zou het Laguna Churup eigenlijk zijn? Dit was vanaf een afstand niet te zien, maar als je eenmaal verder loopt kom je af en toe touwen tegen waardoor je jezelf omhoog moet trekken over de rotsen. Af en toe best lastig als je niet zulke lange benen hebt. Tijdens de hike zijn we niemand tegen gekomen en het voelde ook echt alleen (met zn drieën) op de wereld. De laatste steile klim over de rotsen en daar was het, het fantastische blauwe meer omringd door rotsen en bergen met zelfs de sneeuwtop! De hike was het meer dan waard. Daar natuurlijk wat foto’s geschoten voor later en uiteraard voor jullie en genoten van het uitzicht.

Helaas beleefde Roos die avond wat hoogteziekte eigenlijk inhoudt. KNALLENDE koppijn alsof je hoofd explodeert. Een paar paracetamol er in en slapen, maar daardoor gingen we helaas niet meer naar Laguna 69. In de avond liepen wij naar een restaurant en in het parkje voor ons hotel zagen wij een doos die aan het bewegen was. Gelukkig durfden we goed te kijken, maar wat we zagen was echt niet leuk!!! 5 lieve puppy hondjes zaten daar zielig in de doos. Wij het hotel ingeschakeld en zij hebben de politie gebeld. Maar ja wat de politie nu met de hondjes heeft gedaan weet niemand... Hopelijk hebben ze nu een goed onderkomen, maar niet fijn om te weten dat het vaker voorkomt.

Vanuit Huaraz namen wij de bus naar Lima. Van menig reiziger al gelezen en gehoord dat Lima niet heel leuk is, maar het was een goede tussenstop en we waren benieuwd hoe wij het zelf zouden ervaren. De busrit was weer prima, dit keer overdag, maar toen wij de voorstad van Lima bereikten keken wij onze ogen uit. Wat een armoede en wát een chaos!!! Overal zand, sloppenwijken, tuctucs, bussen, straatverkopers, politie en keiharde muziek. Het duurde ook ruim 2 uur voordat we vanaf de rand van Lima de busterminal bereikten. In Lima hebben we niet veel gedaan, naar een soort shopping mall geweest, in een kattenpark gechilld en bij een “Nederlands” restaurant zagen we dat ze wel wat delicatessen op de kaart hadden staan. Dus Twan uiteraard een frikandel speciaal besteld en Roos bitterballen. Naja, achteraf is het eigenlijk een schande dat ze het zo noemen, want het kwam er niet eens een beetje in de buurt van! De volgende dag gingen we daarom maar wat culinairs eten, Peru/Lima is natuurlijk het culinaire centrum van de wereld! Op naar El Mercado van .... zoveelste van de wereld. Wat een drukte! Maar wat hebben we daar heerlijk geluncht, coquilles en lekkere tiradito, vergelijkbaar met sashimi. Helaas was er in Lima die maandag verkiezingen, dus konden we het hele weekend dat we daar waren geen alcohol drinken! Een witte wijn was natuurlijk wel lekker er bij geweest, toch Syl?

Inmiddels hebben we al super veel tekst getypt, maar we zijn nog lang niet klaar.... We moeten nog even door naar Huacachina, Arequipa, Cusco en Puno. Nog even volhouden!

Met ons buikje vol vanuit Lima gingen we naar Huacachina, een oase middenin de woestijn. In de avond kwamen we aan en de volgende dag hebben wij heerlijk aan het zwembad gelegen. Wat een weertje! Naast het zonnen bestond onze dagtaak ook uit het voeren van de katjes. Moederkat had vier baby’s gekregen en Twan kreeg het briljante idee om ze tonijn uit blik te geven. JA, TWAN! Dit was waarschijnlijk het omslagpunt, want nu wil hij niets liever dan een kat in huis. Roos helemaal blij natuurlijk, maar eerst zien dan geloven. Een rustige dag werd verstoord toen wij nog even live gingen op Instagram met onze vrienden. Goed om jullie even te zien! In de avond wilden we graag de woestijn beklimmen, zodat we mooie foto’s konden nemen van de zonsondergang. Met goede moed begonnen wij onze tocht naar boven. Ondanks dat Huacachina niet op minimaal 2500 m of hoger ligt, moesten we alsnog om de 3 minuten stoppen! Wat viel dit tegen zeg, zo omhoog tegen het zand oplopen. Twan koos steil rechtdoor, terwijl Roos een soort bochten maakte. Uitgeput met misschien ook wel een paar druppels zweet hadden we de top bereikt, dat leverde gelukkig mooie plaatjes op en zoals altijd waren ben je natuurlijk veel sneller beneden.

De volgende dag stond de populaire buggy & sandtour op de planning. Met een buggyauto waar de motor open en bloot was en veel geluid maakte, gingen we op pad. Wij zaten met z’n tweeën voorin naast de chauffeur. Daar gingen we, twee paar riemen strak vast, sjaal voor je mond en bril op, want al dat zand gaat natuurlijk omhoog. Wat een lawaai en wat een route! De chauffeur vond het natuurlijk leuk om dwars door de woestijn te racen en zonder dat wij het wisten en konden zien, konden we heel goed voelen dat we steil van de heuvel naar beneden gingen! Zelfs Twan slaakte een klein gilletje. Eenmaal aangekomen op een paar hoge heuvels mochten wij dan gaan sandboarden. Dit was alleen niet echt snowboarden-like, want we gingen op onze buik en een keer op onze kont steil naar beneden! Wat een vaart zit er achter! De tweede heuvel was zelfs nog hoger en daar gingen we dan, als een speer naar beneden. Gelukkig haalden de buggy ons weer op, zodat we niet omhoog hoefden te lopen. Behalve Twan, want toen hij naar beneden sandboarde verloor deze speedy Gonzalez (alweer) zijn pet! Twan moest dus nog wel even terug omhoog lopen om zn pet te pakken (slechte herinneringen van gister).

Nadat het zand wat zat waar je niet wilde dat het zat, weggespoeld was, gingen we naar Arequipa, ofwel de witte stad. Hier zouden wij een paar dagen doorbrengen. We wilden namelijk naar Colca Canyon. Dit is na Machu Picchu de populairste bezienswaardigheid in Peru. Colca Canyon is de diepste kloof ter wereld, nog dieper dus dan de Grand Canyon en ja, dat moesten wij natuurlijk zien! Maar eerst Arequipa zelf, een gezellige stad waar al wat verschillende bandjes kerstmuziek aan het spelen waren en op het grote plein, Plaza de Armas stond bij de kerk ook al een mooie kerststal. Ongeveer elk groot/belangrijk plein in Peru heet of Plaza de Armas of Plaza San Fransisco. In Arequipa hebben we eerst een planning gemaakt voor de kerstdagen. Onze volgende stop werd namelijk Cusco en daar wilden wij graag Machu Picchu bezoeken. Ook wilden we de planning voor kerst af hebben, zodat we alvast een hotel konden boeken. Het onderzoek was gedaan en met een middagje hadden wij Machu Picchu geboekt en de planning af. Dat is soms toch wel echt fijn om alvast een idee te hebben en alvast accommodatie of activiteiten te boeken, zodat we dit niet elke dag hoeven te doen.

De volgende dag bezochten wij het klooster. Jarenlang wisten de inwoners van Arequipa niet wat er in het klooster afspeelde, omdat het afgesloten was. Sinds een aantal jaar is het klooster nu open voor bezoekers en het is echt bizar groot, een echt dorp! Ook gek om te bedenken dat de nonnen hier (nog steeds, maar niet zoveel) afgesloten leefden.

Die avond vroeg naar bed, want Colca Canyon stond op het programma. Wij werden als laatste opgehaald, wat een beetje jammer was, aangezien wij op de achterbank van de minivan belandden. Het was 3 uur snachts, dus we hoopten dat we nog drie uurtjes slaap konden pakken, maar helaas. Bij elk hobbeltje vlogen wij drie meter de lucht in. Eenmaal aangekomen begonnen wij onze hike onder leiding van onze gids Roy.

Colca Canyon staat ook bekend om de condors, die kan je vooral in de vroege ochtend zien en hebben een enorme spanwijdte. Ik zal het alvast verklappen, we hebben er welgeteld 3 gezien. Helaas was december niet de beste tijd om ze te spotten. Vol goede moed begonnen we aan onze hike met een leuke groep! Een Duits meisje, jong Duits stel en twee gekke Italiaanse vrienden. De eerste dag was vooral naar beneden hiken en aangezien het de diepste kloof ter wereld is, was dat een lang stuk. Onderweg kwamen we verschillende Peruaanse vrouwtjes tegen die fruit verkochten en drinken. Wij probeerden het lokale fruit, maar het was nog moeilijk om met ze te communiceren. Zij spreken namelijk geen Spaans, maar Quechua, de taal van de Andes. Na de lunch op een lokale boerderij, gingen we door met onze hike. Deze eerste dag hebben wij in totaal 20 km (!) gelopen, dus als je dan aankomt in je hotel heb je dan zin om even te relaxen en bij te komen. Helaas was dit niet echt het geval, het was een flinke uitdaging, want het was erg primitief. Maar wij gaan geen uitdaging uit de weg! Koude douches, wc’s die geen deur hebben, maar een gordijntje, gore bedden en geen internet. Maar dit maakte de avond wel gezellig, iedereen moest in zijn taal “karaoke” doen. De Italianen met Vivo Per Lei en de Duitsers met Luftballon en wij... met Guus Meeuwis - Kedeng Kedeng en dat viel erg goed in de smaak! De volgende dag was het: “Hoe ging dat nummer ook alweer van jullie?” Als avondeten kregen we niet echt een winnaarsmaaltijd, de Italianen schaamden zich enorm. We kregen pasta Bolognese, wat je eigenlijk niet zo mag noemen.

De volgende ochtend ging de wekker om 4 uur en zonder stroom en gedoucht te hebben trokken wij onze hike outfits weer aan. Dit was de dag dat we 6km steil omhoog (!) moesten klimmen.

We gingen zo vroeg weg, zodat we dan niet in de hitte zouden lopen. Nou, na 10 minuten had Roos het al zo zwaar. Na gisteren constant naar beneden te hiken, deden haar kuiten zo zeer dat nu 6km omhoog enorm lastig was.

Roy had verteld dat als er iets gebeurd of als je teveel gedronken had de avond er voor dat je dan met een Mula (half ezel - half paard) naar boven kan, die vertrokken om 6 uur. Iedereen natuurlijk grapjes maken dat we dat wilden, maar opgeven zat er echt niet in voor deze groep! De klim was erg heftig en Roos vroeg zich tijdens de klim ernstig af hoe ze de Inca trail zou redden, deze was namelijk 4 dagen lang en over 2 dagen. Maar het was een goede warming-up. Gelukkig steeg je redelijk snel en na een uurtje zag je de zon opkomen tegen de rotsen aan. Helaas wel met een naar achtergrondgeluid die natuurlijk in de Canon lekker hard klonk. Wij kijken naar beneden en wie zien we daar staan overgeven... Onze gids Roy!!! Wat een praatjesmaker, over ons flauwe grappen maken wat betreft de Mula en nu was hij degene die achter ons stond over te geven! Arme jongen. Na een zware strijd zijn we gelukkig toch boven gekomen! Met de hele groep nog een kleine 20 minuten op onze gids gewacht en daarna nog even vlak lopen naar het restaurant waar we gingen lunchen. Roos kon écht niet meer lopen door de pijn in haar benen, maar we hadden het gered en dat is toch wel gaaf als je na 2 dagen weer boven bent aangekomen zónder Mula!

Hoe de Inca Trail na deze tocht verliep, lees je in het volgende verslag. Ja, we weten het, boeee. Maar het is nu al zo lang... We beloven jullie dat we zo snel mogelijk onze verhalen over de Inca Trail, Puno en Bolivia gaan schrijven. We lopen een beetje achter, maar we zijn zo druk natuurlijk ;). Hopelijk maakt dat het niet minder leuk.

Hasta la proxima!

Xxx Twoos

Que bonito fue Ecuador

30 graden, volle zon, palmbomen en met een Corona in de hand schrijven wij ons vierde reisverslag. Veel later dan gepland, maar hopelijk niet minder leuk.

Wij eindigden ons laatste verslag met de hoop de volgende dag te vertrekken naar de Galapagos eilanden. Helaas bleek dit anders dan gepland te gaan. Onze touroperator was heel behulpzaam en heeft tal van boten gebeld met de vraag of er nog een cabine beschikbaar was op één van de 70 boten die mogen varen rond de Galapagos eilanden. Omdat deze man ons niet verder kon helpen, zijn we naar de volgende touroperator gegaan. De naam Galapagos Last-minute gaf ons in ieder geval al wat meer hoop. Ook nu weer werden er meerdere boten gebeld en werden ons diverse opties aangeboden. Roos werd eventjes té enthousiast dat er zelfs een optie werd genomen op een veertiendaagse cruise. Kosten? Ongeveer 2,5 keer een modaal maandsalaris in Nederland. Roos had er beduidend zin in... Na wat informatie gezocht te hebben op internet zijn we voor een 8-daagse tour gegaan op de boot Angelito. Omdat de vertrekdag van deze boot op maandag is, moesten wij 5 dagen langer blijven in Quito, de hoofdstad van Ecuador. Bepaald geen straf, want het is een gezellige en leuke stad. Wel kozen wij er voor om in een ander gedeelte van de stad te verblijven dan de afgelopen nachten. Omdat de Galapagos aan de prijzige kant is, kozen wij er voor om een goedkoper hostel te nemen in het oude centrum. U raadt het al, goedkoop is duurkoop. Wat een afgrijselijk hostel hadden wij uitgekozen en het grootste minpunt van alles: het was er niet schoon. Balend van onze keuze hebben wij een ander hotel geboekt wat ook in het oude centrum gevestigd zat. De kosten van het goedkope hostel kregen wij helaas niet terug... Om ons baalmoment van ons af te schrijven kozen we er niet voor om meteen een blog te schrijven, maar besloten wij een recensie te schrijven. Onze eerste recensie ooit en wat voor een. Omdat jullie nu natuurlijk reuze benieuwd zijn laten we jullie meegenieten, de ergernis is merkbaar ;-)

“ 3.8 - Slechtste hostel gedurende onze maandenlange reis door Zuid-Amerika

+ De locatie van het hostel is goed, dichtbij het centrum

- Ontvangst bij aankomst is zeer onaardig, geen welkom of goedendag kon er helaas vanaf. De receptionist vertelde niks over de faciliteiten van het hotel. De kamer was prima qua grootte voor dit bedrag. De badkamer is klein en erg(!) smerig. Overal haren (tientallen) van vorige bezoekers, zelfs op de tandenborste houder. Douchekop lijkt verstopt en er komt amper water uit. Water dat er uit komt, is koud. WiFi in de kamer werkt niet. Door omstandigheden moesten wij eerder weg uit Quito. Er werd geen geld terug gegeven en meneer zei dat wij pech hadden om het resterende bedrag terug te krijgen. Doe uzelf een lol en boek een ander verblijf!!!!!“

Met een glimlach op ons gezicht lezen wij de laatste zin, wat een oneliner hè?

Een sprong in de tijd maken we, omdat wij jullie uiteraard willen meenemen naar de Galapagos eilanden. Zondagochtend 05:00 uur werden wij opgehaald in ons schone mooie ‘derde’ verblijf in Quito. Met het vliegtuig, via Guayaquil, landden we op Baltra. Wij werden ontvangen en met de bus naar de haven gebracht, daar zagen wij onze Angelito al liggen. Vanaf dit moment hebben wij 8 dagen lang intens genoten en een ongelofelijke tijd meegemaakt. Om eerlijk te zijn was het ook erg fijn om even geleefd te worden, zodat wij niet hoefden te bedenken wat de volgende bestemming wordt.

Cabin 3 was ons thuis voor de komende tijd. Uitgerust met een tweepersoonsbed, nachtkastje, kledingkast, eigen badkamer en een groot raam met uitzicht naar buiten, alleen maar blauwe zee. Met 12 andere gasten en 7 bemanningsleden hebben wij ongeveer 9 eilanden bezocht. Elk eiland is anders en ook leven er op elk eiland andere dieren. Als wij jullie per dag meenemen naar elk eiland dan loopt het kwijl aan het einde van deze blog over het toetsenbord en dat willen wij niet op ons geweten hebben. Om jullie toch een beeld te geven van de Galapagos hebben wij wat foto’s gedeeld op onze instagrampagina en zullen we tevens hier wat foto’s uploaden in het album.

Omdat jullie na de foto’s gezien te hebben allemaal naar de Galapagos eilanden willen, geven we jullie een exclusief inkijkje in een “gemiddelde” dag op de Galapagos eilanden.

06:00 - De wekker gaat en wij kijken elkaar verbaasd aan, volgens mij slapen we net pas 2 uurtjes.

07:00 - Uitgebreid ontbijt met alle gasten, elke dag kozen wij ervoor om op een andere plek te gaan zitten om zo iedereen te leren kennen. Het ontbijt was overigens uitstekend.

07:45 - Met twee kleine rubberbootjes werden we naar de eilanden gebracht. Uitgerust met een zwemvest maken we een dry- or wetlanding aan het strand waar de zeeleeuwen ons al stonden op te wachten.

08:00 - De tour, onder leiding van onze vaste gids, kon beginnen. We spotten zeeleeuwen, Jan van Genten, leguanen, zeehonden, albatrossen, uilen, krabben, pinguïns en tal van andere dieren.

10:30 - We worden opgehaald om weer terug naar de boot te gaan, hier staan elke keer als wij terug aan boord komen snacks klaar. Toastjes, fruit, soep, broodjes en andere lekkernijen.

We trekken onze zwemkleding aan en stappen wederom in de kleine rubberen bootjes.

11:00 - We komen aan op onze snorkellocatie en springen uit de rubberen bootjes. We zien geen prachtig koraal zoals dat in andere landen wel kan zijn, maar we zwemmen wél tussen de haaien, schildpadden, vissen, roggen en de zeeleeuwen. Nu wij er aan terug denken blijft het bizar om op een meter afstand van de haaien, de spelende zeeleeuwen om je heen en de vissen die totaal geen last van je hebben te zwemmen.

12:00 - Vol enthousiasme laat iedereen hun foto’s zien en genieten we weer van een lekkere snack op het achterdek. (Het is tenslotte bijna Sinterklaas, dus rijmen mag weer).

12:30 - Omgekleed en wel gaan wij lunchen. Ook dit is weer elke dag anders en misschien wel het gezondste eten wat we de afgelopen 7 weken hebben gehad. Top!

13:00 - Na de lunch hebben we twee uurtjes voor ons zelf, wij gebruiken deze vrije uurtjes om wat bij te slapen, de reden hiervan krijgen jullie later op de dag nog te horen. Op de tweede dag besloten wij op het dek bovenop de boot te gaan liggen. Vol goede moed om bruin te worden gingen wij liggen, na 5 minuten vielen wij beiden in slaap en werden wij 2 uur later totaal verbrand wakker. Niet heel verstandig zo recht op de evenaar... Ruim een week lang hebben wij hiervan nog de consequenties moeten aanvaarden, auw!

15:00 - Wederom sprongen we op de rubberboten richting een eiland. Lopen over elk eiland is echt een feestje, elk persoon, natuurliefhebber of niet, zal hier echt van het landschap genieten. Het is zo verschillend, niet alleen het landschap, maar ook de dieren en de begroeiing.

17:00 - Terug op de boot, de dag zit er qua excursies op.

18:00 - Diner, uiteraard weer gevarieerd en met andere mensen tegenover ons. Ons Engels wordt gedurende de dagen goed getest, want de overige gasten komen uit de VS, Duitsland, Zwitserland, Israël, GB en China. Heel leuk om deze mensen te leren kennen en meer te weten te komen over hun gewoontes en gebruiken. Slaapplaatsen in Seattle en Nevada zijn al geregeld voor onze volgende reis :-)!!

19:30 - Meeting, de guide legt ons uit wat wij de volgende dag allemaal kunnen verwachten en hoe de planning er uit ziet.

20:00 - We sluiten de dag met z’n allen met een cocktail af. Het is intussen pikkedonker om ons heen geworden en wij spotten achter de boot nog wat nieuwsgierige haaien.

20:30 - Tijd om naar bed te gaan, ja echt, zo vroeg! Snel duiken we in bed om onze slaap te pakken.

00:00 - Het anker wordt binnengehaald en de boot gaat varen. Wat voelt alsof we op de Titanic zitten of op de Time Bandit van het programma Deadliest Catch. Wauw, wat gaat de boot tekeer en soms gaan we zelfs even uit bed om naar buiten te kijken. Het uitzicht van een rustige zee stelt ons enigszins gerust, maar lekker slapen doen we niet meer...

04:30 - De motor gaat uit en het anker wordt de Grote Oceaan ingegooid, we zijn aangekomen op de plaats van bestemming. Blij dat we ook deze nacht weer hebben overleefd, vallen we in slaap om vervolgens de wekker te horen om 06:00 uur.

Wauw en nog eens wauw, wat een plek op aarde is dit en wat top dat we hier zo lang van hebben mogen genieten. Een plek waar wij waarschijnlijk niet snel naar terug zullen gaan, het is geen typische vakantiebestemming maar ooit, ooit zullen we hier naar terug keren om weer te genieten van de Galapagos eilanden. Het is namelijk zo fantastisch om de dieren van zo dichtbij te zien. Je zou denken, ja ze zijn nu gewend aan de toeristen, maar dat is dus niet zo. De dieren hebben zich nog nooit bedreigd gevoeld, dat is de reden dat je zo dichtbij kan komen. Daarnaast is het landschap en elk eiland zoals wij al zeiden zo anders. Ondanks dat wij niet zulke vogelliefhebbers zijn, hebben wij toch prachtige vogels gezien, veel verschillende dieren en mooie verschillende landschappen. Rood zand, wit zand met lichtblauwe zee en vulkaanlandschap. Een geweldig uniek stukje aarde!

En nu zou eigenlijk het verslag moeten eindigen, want wat gaat dit nog overtreffen? Tja, dat vragen wij ons nu ook af...

Na de Galapagos zijn we naar Guayaquil gegaan om 3 nachten in een top hotel bij te komen. Stiekem slurpt het toch wel veel energie, actieve dagen met weinig slaap. Wij merken dat we weinig doen en vooral even lekker willen bijkomen. Foto’s delen via Instagram, contact met familie en vrienden zijn een van de activiteiten. Toch doen we Guayaquil te kort als we zeggen dat we hier alleen op onze kamer hebben gezeten. De grootste van Ecuador is geen super leuke stad, maar er is genoeg te doen om je een aantal dagen te vermaken. Dat hebben we dus ook gedaan en vol energie konden we op naar Cuenca. De culturele hoofdstad van het land en te vergelijken met Utrecht. Tal van restaurantjes en gezellige terrassen zijn er in de stad te vinden. We genieten van bitterballen op een Belgisch terras en zitten zelfs twee keer klaar voor de finale van de Conmebol. Door ongeregeldheden wordt deze twee keer afgelast. In Cuenca hebben we vooral genoten van de terrassen, het weer, de mensen en onze bed en breakfast. Een eigenaresse die zo vrolijk was en ons het beste ontvangst tot nu toe gaf. Omdat we nu helemaal in de recensies zitten, hebben wij een positieve recensie achtergelaten!

Op naar Peru, ons derde land en de enige optie om naar de plaats te gaan waar wij naar toe wilden, was met de bus. Deze vertrok om 21:00 uur lokale tijd. De bus was uitgerust met stoelen waar zelfs de KLM business class nog bij verbleekten. Om 01:00 schrokken wij dan ook wakker van het licht dat aanging in de bus, de grens tussen Peru en Ecuador was bereikt. Het kantoor van de grensovergang was zo onlogisch ingedeeld dat er diverse keren mensen naar de verkeerde balie liepen. Na een uur wachten was ons paspoort twee stempels rijker. Één voor het verlaten van Ecuador en één voor het aankomen in Peru. Nog 2,5 uur in de bus en rond 04:30 kwamen wij aan in Mancora, een surf/strand plaatsje. We werden met de tuktuk naar ons bed&breakfast gebracht. Omdat we niet wisten hoe laat we zouden aankomen hadden we pas vanaf maandag een kamer geboekt. Maandag ochtend 05:00 stonden wij echter al op de stoep bij de eigenaren. Wij werden meteen naar een kamer geleid en hij gaf aan dat we nog even wat uurtjes slaap konden pakken in de kamer. Super vriendelijk en erg fijn voor ons.

Mancora is een echt stranddorpje waar het bijna het hele jaar door 30 graden is, wij liggen daarom al 3 dagen op het strand om onze kleur van de Galapagos weer bij te bruinen. Na de Galapagos zijn we uiteraard gaan vervellen en hebben dus al onze kleur verloren. Zojuist hebben wij besloten een dag langer te blijven in Mancora, omdat het ons goed bevalt, dit voelt echt als vakantie in plaats van reizen, heerlijk.

Hopelijk laten wij jullie volgende keer niet weer zo lang wachten en kunnen we eerder een nieuwe blog online zetten.

Voor nu wensen wij jullie allemaal veel plezier met Sinterklaas en ook wel sterkte in het weer, wij halen het voor jullie wel in. Zeker vanaf het strand in de brandende zon ziet het weer in Nederland er wat onaangenaam uit. Geplaag van ons natuurlijk, ook wij missen sommige dingen in Nederland! Twan mist bijvoorbeeld een heerlijke frikandel speciaal en Roos een heerlijke AVG (aardappel, vlees, groenten) en natuurlijk jullie ook een beetje.

Tot de volgende keer!

Veel liefs uit Peru!

Xxx Twoos

Adiós querida Colombia - Hola Ecuador

Op verzoek van velen is hier het derde verslag. Dankzij diverse berichten van trouwe volgers zijn wij begonnen aan dit verslag in de bus terug vanaf Cotopaxi. Deze vulkaan is gelegen op 5.000 meter hoogte wat resulteerde in duizeligheid, uitgeputte benen en een vermoeide Twoos. Onze vingers hebben wij echter niet gebruikt tijdens de beklimming, dus een goed excuus om jullie nog langer te laten wachten hadden wij eigenlijk niet.

Ons vorige verslag eindigde ook bij een busreis, de bus naar Cali. In Cali hadden wij een hip hostel, maar wel met een vreeeselijke bed. Bij elke beweging kraakte het bed zo erg dat de straathonden spontaan begonnen te blaffen. De schuimlaag op ons bed, we mogen het geen matras noemen, deed ook geen wonderen. Om maar meteen even door te zetten met het klagen besloten we sushi te gaan eten bij een goed aangeschreven restaurant. Gelegen in een van de betere buurten van Cali met een luxueuze uitstraling. Helemaal zin gekregen in de sushi en van de sfeer die in het restaurant hing begonnen we aan onze Maki. Al snel konden de servetten ook mee-eten, want het zeewier was zo taai dat het niet weg te krijgen was. Het dokter-bibber-sushi-festijn kon daarmee beginnen, want de vis was heerlijk. Als ware chirurgen begonnen we de zeewier te ontleden van de overige ingrediënten. Na wat gekke blikken van overige gasten, een paar biertjes verder en de delen sushi zijn we terug naar ons hotel gegaan. Ons bed riep (kraakte) ons namelijk al tegemoet.

De volgende dag stond de Champions League wedstrijd van Ajax op het programma. Omdat het hier 7 uur vroeger is, was dit voor ons midden op de dag. Na een lange zoektocht vonden we een café met goede WiFi, waardoor wij live mee konden genieten. Ondertussen werd er druk onderhandeld tussen vier mannen. Één typische Engelsman; kaal hoofd, vol met tatoeages, gouden klok, net iets te fors voor zijn shirt en een Colombiaanse schone aan zijn zijde. De overige drie mannen waren allen Colombiaans, waarvan er één beduidend ouder was. Deze oudere man was de verbindende schakel tussen de overige mannen. Het groepje viel zo erg uit de toon in het café dat onze voetbalpresentator even op mute werd gezet en wij begonnen mee te luisteren. Een ware drugsdeal werd hier besproken en het ging in zijn totaliteit om 400 kg. Bizar om er naast te zitten, maar alle clichés over het uiterlijk van de dergelijke mannen werd bevestigd. Zowel aan Engelse als aan Colombiaanse zijde.

De rest van de dag hebben wij Cali verkend. De stad staat te boek als een van de gevaarlijkste steden in Colombia. De plattegrond die samen is gesteld door de gemeente laat dit dan ook duidelijk zien. Elke wijk heeft een groen, oranje of rood gezichtje op de plattegrond. Een rood gezicht betekent no-go zone of zoals de gemeente Cali dit verwoord “just don’t go there, go somewhere else”. Een groene wijk wordt als veilig ingeschaald, bij de oranje wijk is het goed opletten en je gezonde verstand gebruiken. Dit laatste doen wij uiteraard altijd. Wij hebben ons geen moment onveilig gevoeld en vonden de mensen zelfs aardiger dan in Cartagena of Santa Marta. De stad heeft ons positief verrast, al zouden wij niet speciaal voor Cali deze kant op vliegen.

De volgende dag besloten we een hike te doen naar Las Tres Cruzes. Dit is een viewpoint over de stad Cali. De hike is erg intensief en we hebben meermaals op het punt gestaan om terug te gaan. Maar onze volgers willen ook wat, dus doorzetten voor het perfecte plaatje. Roos spotte onderweg nog een slang die vlak voor ons wegglipte. Na 3 uur hadden wij de top bereikt en was er een mooi uitzicht over de stad, gelegen tussen de bergen. Achter een van de bergen kwam een donkere lucht onze kant op, na wat foto’s en een drinkpauze besloten we weer snel terug te gaan. De berg op viel erg tegen, maar ook afdalen viel niet mee, toen hadden wij pas echt door hoe steil het was. Een enorme plensbui kregen wij over ons heen, maar het was het zeker waard. Na een verfrissende douche en het diner gingen we naar een van de bekende salsa tenten in de stad. Cali wordt ook wel dé salsa hoofdstad van de wereld genoemd en wij kunnen dit beamen. Wat een moves hebben deze mensen en het lijken soms wel twee poppetjes die aan elkaar zitten, terwijl zij vloeiend over de dansvloer bewegen. Leuk om gezien te hebben!

Cali laten wij achter ons en we pakken het vliegtuig naar Neiva. De enige andere optie om naar Neiva te gaan was met de nachtbus welke tien uur zou duren. Omdat men hier overdag al aardig doorrijdt en inhalen voor een bocht ook geen probleem schijnt te zijn, besloten we voor de veiligere optie te kiezen. Aangekomen in Neiva hebben wij een taxi gepakt naar Villavieja. Een klein dorpje wat voor veel toeristen de uitvalsbasis is voor de Tatacoa woestijn. De gemiddelde temperatuur ligt hier rond de 28 graden en in de middag kan de temperatuur oplopen tot ver boven de 40 graden. De hoge temperatuur in combinatie met de weinig hoeveelheid regen zorgt er voor dat hier doorgaans alleen cactusplanten overleven. Wij hebben een tour gedaan met “El Joe” en zijn tuktuk uit India. Met zijn tuktuk gingen wij langs diverse plaatsen in de woestijn. De woestijn kenmerkt zich door haar rode en grijze gedeelte. Na de uitleg over het ontstaan van de woestijn, de erosie, dieren en planten keerden wij in de namiddag weer terug. El Joe zou ons in de avond weer ophalen om wederom terug te keren naar de woestijn. In de avonduren, bij heldere hemel, konden wij de sterrenhemel bewonderen met uitleg van een wetenschapper. Helaas was deze uitleg in het Spaans, waardoor het lastig te volgen was voor Twan. Kijkend door de telescopen zagen wij Saturnus, Mars en diverse andere sterren. Heel gaaf om te zien, Saturnus met de ring er om heen. Ook zagen wij de Melkweg en de schorpioen. Dankzij de groepsfoto konden wij zien hoe de andere bezoekers er uit zagen. Er mochten namelijk absoluut geen lichten aan, dit zou het zicht op de sterren verstoren.

El Joe was voor ons heel aardig en behulpzaam, maar ook hij wilde uiteraard graag betaald worden voor zijn diensten. Dit was voor ons echter een probleem. Niet omdat onze spaarpot op was, maar omdat wij geen Colombiaanse peso’s meer in ons bezit hadden. De enige pinautomaat bleek niet te werken en cash pinnen bij een winkel bleek hier ook onmogelijk. Waar je in Nederland in menig winkel cash kan pinnen, was dit hier blijkbaar nog nooit gevraagd. Gelukkig schoot ons hostel te hulp, wij konden 400.000 peso’s (€120) lenen. Super fijn en zo kon ook “El Joe” weer met gevulde zakken richting de supermarkt om zijn avondeten te halen. Voor ons was het avondeten een HELLL(!), het leek wel alsof er in het dorpje geen normaal voedsel te krijgen was. Wij keken nu al uit naar onze volgende accommodatie, een luxe hotel in Bogota. Hier waren wij wel eventjes aan toe na het eten, de bedden en kleine kamers.

Voordat wij onze hotelkamer konden verwelkomen, moesten we eerst nog 5 uur met de bus. Het eerste gedeelte zaten we in een lokale bus waar we 1,5 uur in hebben gezeten voor €0,60 per persoon. Aangekomen in Bogota viel meteen op hoe groot deze stad is. In elke straat was er file. Wij werden met de bus afgezet in het zuiden van Bogota, ons hotel lag echter in het noorden van Bogota. Deze taxirit heeft ons nog 1,5 uur extra gekost, tijdens de rit belde de chauffeur alvast naar huis dat hij pas over 2,5 uur thuis zou zijn voor het eten. Hij woonde namelijk in het zuiden van Bogota en moest dus weer door de drukte terug.

Ons hotel was heerlijk en omdat wij rond 8 uur waren aangekomen besloten wij het er van te nemen en roomservice te bestellen. Heerlijk even ontspannen, dit hebben wij overigens de zondag ook volgehouden. Een echte zondag die wij normaal ook in Nederland hebben: voetbal, formule 1 en een film hebben we gekeken. In de avond zijn wij onze wijk, Usaquen, ingelopen. Hier hebben wij bij een Italiaans restaurant ravioli en lasagne gegeten. De lasagne was niet zo lekker als dat wij die zelf maken uiteraard ;)! (Voor de mensen die dit niet weten, lasagne is onze specialiteit).

Elke taxirit weer merkten wij dat de stad erg groot is, er wonen 8 miljoen inwoners in Bogota. Om een indruk te krijgen van de grootte van de stad, wilden we op maandag naar de Montserrat gaan. Een uitzichtpunt over de stad waar je via een kabelbaan naar toe kan gaan. Aangekomen bij de kabelbaan was het echter helemaal dicht getrokken en besloten we de volgende dag naar boven te gaan. Door de dichte bewolking zou het uitzicht vandaag niet mooi zijn, gelukkig was er nog het grootste goud museum van de wereld. Aangekomen bij het museum bleek het echter dicht te zijn... Maandag was het museum de gehele dag gesloten stond overal aangegeven, maar wij hadden dit even niet mee gekregen. Wij kwamen dus van een koude kermis thuis. De rest van de dag hebben wij Bogota verkend, eigenlijk kunnen we niet zeggen dat we Bogota gezien hebben, omdat de stad zooo groot is dat het in vier dagen niet te doen is. Wat ons in Bogota wel opviel was het aantal zakenmensen dat hier rondliep. Keurige kledij van zowel mannen als vrouwen en ook hier net als in Medellin zeker wat moderne tentjes (gelukkig).

Dinsdag wederom naar de Montserrat gegaan en dit keer was het uitzicht goed. Geen bewolking wat mooie foto’s in de weg stond. Een adembenemend uitzicht en wij hebben onze ogen uitgekeken. Toen wij op ons horloge keken zagen we dat het al 13:30 uur was. We hebben ruim een uur boven over de stad uit gekeken, omdat er zo veel te zien is. We waren de tijd een beetje vergeten, terwijl wij om 14:00 uur hadden afgesproken met een oud huisgenootje van Roos uit Barça, Andrea. Samen met Andrea hebben we gezellig geluncht bij La Bruja (de heks) in het oude centrum. Leuk en interessant om met een lokaal iemand op te trekken, je leert de stad echt kennen en ook kom je veel te weten over het leven hier.

Andrea was al lange tijd niet in het goud museum geweest en daarom besloten we dit met z’n drieën te gaan bezoeken, op dinsdag was het museum namelijk wel open. Het museum stond vol met oude sierstukken, uiteraard gemaakt van goud. Een groot en mooi museum wat ook nog eens zeer informatief is. De slavernij, wijze van het delven van goud en de welvaart waar goud vroeger naar refereerde waren onderwerpen die werden aangekaart in het museum.

In het museum werd Twan ook nog even aangezien als een museumstuk door Colombiaanse scholieren, een meisje(+- 14 jaar) kwam in haar beste Engels vragen of zij een foto mocht maken samen met Twan. Na de foto giechelden de scholieren snel weg, het bleek nogal spannend te zijn ;). Andrea wist niet zo goed wat ze moest zeggen, de reden van de foto wist ze ook niet echt uit te leggen.

Nadat we gezamenlijk nog wat gedronken en gegeten hadden, zijn we richting ons hotel gegaan. De volgende dag vlogen wij namelijk door naar Quito, Ecuador. Voordat wij doorvlogen naar Ecuador moesten wij nog wel onze was betalen bij het hotel. Tot onze schrik bleek de was €99,90 te kosten. In een gemiddelde wasmachine waren dit twee wasbeurten, waardoor wij het uiteraard bizar hoog vonden. Daarnaast kan je hier voor €100 een gloednieuwe wasmachine aanschaffen. Na wat discussie bleek er geen beweging vanuit het hotel te zijn, het volledige bedrag moest betaald worden, anders zouden zij de toeristenpolitie bellen. Wij kozen eieren voor ons geld en besloten het te betalen, uiteraard hebben wij een berichtje naar Booking gestuurd, maar helaas tot op heden nog geen antwoord gekregen. (Iemand die onze was wil sponsoren?) Een minder einde van ons verblijf in Bogota.

Met dit verslag komt daarmee ook een einde aan onze tijd in Colombia. 3,5 week hebben wij hier veel verschillende dingen gezien. Een mooi land waar elk gedeelte zijn eigen kenmerken heeft. Wij vroegen onszelf af wat wij het mooiste/leukste vonden. Omdat het land zo divers is, is het lastig een keuze te maken, maar wij vonden Medellin en Salento/Valle de Cocora de mooiste en leukste bestemmingen. Medellin is een stad die zo veel verschillende dingen te bieden heeft dat “het Colombiaanse leven” hier goed te zien is. Salento is natuurlijk gaaf door de hike die wij gemaakt hebben naar de palmbomen. Cartagena is ook zeker een leuke stad om naar toe te gaan, daarnaast viel Cali niet tegen en was de Tatacoa woestijn fantastisch, alleen het dorpje villavieja niet. Bogota was ook zeker een prima leuke bestemming, ondanks wat slechte reviews op het internet. Maar hoe goed leer je een stad echt kennen als het zo groot is? En op de laatste plaats staat uiteraard Santa Marta.

Aan het begin van dit verslag hebben jullie al gemerkt dat wij nu in Ecuador zijn. Wij wilden dit in eerste instantie apart in een verslag vermelden, maar door de hoeveelheid activiteiten zijn wij er niet aan toegekomen om Colombia eerder online te zetten, daarom gaan we jullie gewoon nog even meenemen met onze eerste dagen in Ecuador.

Quito in Ecuador, een nieuw land, nieuwe cultuur en een nieuwe bestemming. Leuk! Zin in! Totdat wij het vliegticket moesten kopen... Om een of andere reden konden wij ons vliegticket wat €90 per persoon kostte, niet met creditcard betalen. Dus de volgende dag probeerden wij het nog een keer. Nu was de ticketprijs van Wingo (een soort Ryanair) duurder geworden naar €140, maar wij hadden geen keuze. Weer door naar de laatste pagina, maar helaas werkte het weer niet. Uiteindelijk nog een keer geprobeerd en nu werden de prijzen in US Dollar gegeven. Nu gaf Wingo aan dat het €190 was, het zal wat zijn als die het nu wel doet. Weer op de knop betalen drukken en eigenlijk hadden wij al in ons achterhoofd: hij zal het toch niet doen. Wat denk je... Natuurlijk deed de betaling het nu wel!! €190 euro per persoon voor 1.5 uur vliegen. Vreselijk natuurlijk als je weet dat het eerst voor 90 euro was. Maar ja snel vergeten en door naar onze nieuwe bestemming.

Wij kwamen aan het einde van de middag aan en in de avond hadden wij afgesproken met Carolina. Een Ecuadoraanse vriendin van Roos haar zus, maar Roos heeft haar in Nederland ook een paar keer gezien. Carolina woont net als wij in Amsterdam, maar is nu voor haar PHD in Quito (haar geboorteplaats). Wij hadden afgesproken bij een leuk restaurantje met een uitzicht over de stad waar wij veel verhalen hebben uitgewisseld in drie talen; Engels, Spaans en Nederlands. Wat een gezellige druktemaker is Carolina! Ook nu weer heel leuk om onze verhalen uit te wisselen en haar verhalen te horen over Quito, Ecuador en Zuid-Amerika.

De volgende dag ging Twoos onderweg naar verschillende touroperators voor de Galapagos eilanden. Wij hadden op internet gelezen dat je het beste langs kan gaan om te onderhandelen voor de beste last minute deals. Ook schijnt het leuker te zijn om met een cruise te gaan, zodat je meer eilanden kan bezoeken. Stiekem vinden wij dit ook wel eventjes lekker dat je geleefd wordt in plaats van dat je elke dag moet verzinnen wat je gaat doen. Op naar de straat met alle touroperators, maar toen we ons hotel uitliepen dachten we al; wat is het rustig op straat. Bij de enige twee touroperators die open waren zijn wij langs geweest, schijnt het vakantie te zijn. De winkels zijn pas maandag weer open en het was nu donderdag. Daarom “moesten” we nog een paar dagen bijboeken in Quito. Helemaal niet erg natuurlijk en in ons hostel kregen wij een upgrade, nice! Bij de tweede touroperator hadden wij uiteindelijk een dagtour naar de Cotopaxi vulkaan geboekt. Nog heel even afwachten, daarover later echt meer.

De volgende dag gingen wij naar Mitad del mundo oftewel het midden van de wereld. Met 1 keer overstappen en ongeveer €0.50 per persoon kon je daar vrij gemakkelijk komen. In het midden van het dorpje loopt een grote gele lijn. Dit was dus precies het midden van de wereld, wat best wel gek is om te ervaren. Het is namelijk vrij moeilijk om een ei op een spijker te laten balanceren en recht over de gele lijn te lopen, je wordt namelijk naar 1 kant toegetrokken. Ook stroomt het water de andere kant op. Een prima dagje vertoeven. Terug met de bus kwamen wij in het oude centrum van Quito. Gezellige straatjes die door elkaar heen lopen, denk aan El Born in Barcelona. Het was nog steeds vakantie, dus niet heel veel was open. Maar wij konden in ieder geval wel wat boodschappen halen voor de dagtour van morgen en een simkaart aanschaffen. Dit omdat wij tijdens onze cruise naar de Galapagos waarschijnlijk geen WiFi hebben en wij natuurlijk wel het thuisfront gerust moeten stellen en onze volgers op de hoogte moeten houden met onze avontuurlijke foto’s. Met onze boodschappen en al gingen wij eten bij een Vietnamees restaurant, waar wij echt heerlijk gegeten hebben!

Finally, het is zaterdag! De wekker gaat om 6 uur en we gaan een dagtrip maken naar de Cotopaxi vulkaan! De Cotopaxi vulkaan is 5897 meter hoog. Met veel zin en gezonde spanning (door de eventuele hoogteziekte) reden wij met een leuke groep naar de eerste stop waar wij gingen ontbijten. Na een prima ontbijt en een gezellige lama gingen wij weer verder. Onderweg zijn wij een paar keer gestopt om te wennen aan de hoogte. Tijdens de busrit vertelde onze gids ook wat leuke feitjes. Quito is namelijk de hoogste hoofdstad ter wereld. Nee, dit is niet La Paz in Bolivia, La Paz is wel hoger, maar niet de daadwerkelijke hoofdstad. “Wat is dan wel de hoofdstad van Bolivia?” horen wij jullie al denken, dat is Sucre. Ook vertelde onze gids Dario dat de economie van Ecuador het meeste draait om: rozen, quinoa, melk, olie en bananen. De Ecuadoraanse roos is duurder dan die uit Colombia of Peru, maar wel beter. Waarom? Omdat de roos uit Ecuador langer in stand/bloei blijft, dit komt door het langzame groeiproces. De rozen groeien hier namelijk vanaf 3000 meter hoogte en hierdoor heeft het de perfecte weersomstandigheden om 15 dagen prachtig te blijven. Ook gebruiken sommige Ecuadoraanse boeren Nederlandse koeien. Omdat de Nederlandse koeien goed tegen de kou kunnen en veel melk kunnen produceren, zul je veel Nederlandse koeien vinden op plaatsen van een paar honderd meter hoogte.

Inmiddels zijn wij aangekomen bij de parkeerplaats en gingen wij dan echt van start. Willen we de korte route van 1km die steil omhoog gaat of de zigzag route van 2km wat makkelijker lopen is? Unaniem koos de groep voor de laatste route. Het was inderdaad een prima klim, maar wat merkte je een verschil, niet alleen qua kou en hagel, maar vooral qua ademhaling. Wij begonnen op 4600 meter hoogte en ondanks de stops die wij hadden gemaakt, waren wij na een paar passen al buiten adem! Wat ging ons hart tekeer. Rustig aan klommen wij verder naar 5000 meter hoogte. Ondertussen wat water gedronken en chocola gegeten voor wat energie. Je kan dus echt niet teveel water achter elkaar klokken, want dat trek je dus echt niet qua ademhaling! Zo raar. Tijdens de klim zien wij ook vol verbazing hele families naar boven klimmen, van oma’s die nog net aan kunnen lopen tot kinderen meesjouwen op je rug. Eenmaal aangekomen op de 5000 meter hoogte zonder hoogteziekte (gelukkig!), kwamen wij in een knusse skihut zoals in Oostenrijk. Helaas hadden wij ons paspoort niet mee, want wij konden daar een paspoortstempel halen.

Na de korte pitstop liepen we dichter naar de top toe waar de sneeuw lag. Wat een gave trip, sneeuw op de actieve vulkaan en het fantastische uitzicht. Zo bizar de verschillende soorten grond die je ziet. Je loopt gewoon op het zwarte zand van de vulkaan en op een hoogte van 5000 meter, als je naar boven kijkt ligt er sneeuw. Kijk je naar beneden ligt er rood zand en nog verder naar beneden is het weer heel groen. Fantastisch.

Na de sneeuwtop gingen wij weer afdalen, dit ging uiteraard een stuk sneller. Nog een klein stukje in de bus en toen gingen wij mountainbiken. Helmpjes op en de Nederlanders voorop, want wij zijn goed in fietsen. Nou... wat bleek, wij fietsten helemaal achteraan. Dit lag niet aan Twan, maar aan Roos. Wat vond Roos het stom! Dat konden jullie zelfs in Nederland van haar gezicht af lezen... “Ten eerste je zit op een fiets waarop je niet eens fietst! Je remt alleen maar, want je gaat berg afwaarts en te hard is ook redelijk gevaarlijk in verband met alle losliggende stenen. Daarnaast hadden wij geen handschoenen aan en was het 0 graden.” Roos had geen gevoel meer in haar handen, omdat haar handen alleen maar in dezelfde stand zaten door al het remmen. Dus Roos gaf haar mountainbike terug en ging lekker in de warme bus zitten. Twan ging verder met de rest van de groep. Gelukkig vond Twan het mountainbiken wél leuk en lag Twan al gauw weer voorop. Na de mountainbike tocht van +/- 45 min reden wij na een zeer geslaagde dag terug naar Quito.

In Quito lekker warm gedoucht en lekker geslapen. Vandaag, zondag, de dag na Cotopaxi, doen wij rustig aan. Wij zitten al vanaf 13:30 in een café, hier hebben wij geluncht en het verhaal afgeschreven. Het is inmiddels 17:00 en het verhaal is nu wel op z’n eind. Ons volgende reisverslag zal over de Galapagos gaan, althans dat hopen wij als wij morgen een toffe last-minute cruise kunnen regelen.

Btw, vandaag zijn wij precies een maand op reis. Missen jullie ons al een beetje of lijkt het alsof jullie ook met ons mee aan het reizen zijn?

Hasta la próxima!

Besos,

Twoos

A conocer Colombia

Het verslag van week één was uiteraard een opwarmertje voor ons. Nu onze vingers gewend zijn en wij jullie hopelijk hebben vermaakt met het eerste verhaal is hierbij het stuk”je” van week twee.

Na de mindere afsluiting van week één hebben wij onze vlucht omgeboekt en gingen we zaterdagochtend 06:00 uur richting het vliegveld. Bij het vliegveld aangekomen vroeg men onze boardingpassen. Volledig voorbereid (althans dat dachten we) met screenshots op de iPad lieten we deze zien. Een screenshot ging niet werken, want het moest echt geprint zijn zei mevrouw. Zij kon ons echter wel helpen om onze boardingpassen te printen, fijn dachten wij! Zij liet ons het vaste tarief zien in de computer en wij schrokken ons rot. 34.000 Colombiaanse peso’s (€9,50) per persoon!! Andere opties hadden wij niet, dus wij hebben braaf de 68.000 peso’s betaald. Bij het weglopen keken wij elkaar vol verbazing aan, dit was ruim 20% van onze oorspronkelijke ticketprijs. Snel vergeten en richting het vliegtuig. Roos zat naast een Colombiaanse dame die erg benieuwd was naar Roos haar redenen voor deze reis. De vrouw was super enthousiast over Medellin en vertelde dat wij het een fantastische stad zouden vinden, dat vond zij zelf namelijk ook.

Aangekomen bij het hostel in de wijk El Poblado hadden we meteen een fijn gevoel. Leuke, hippe tentjes met voor ieder wat wils. De stad Medellin heeft bijna 4 miljoen inwoners hoorden wij van een local. Wat een immense stad, gelegen tussen de bergen. Hierdoor is er veel hoogteverschil en bleek het onmogelijk lopend de stad te verkennen. Wij hebben daarom veel gebruik gemaakt van de metro die dwars door de stad kruist. De metro is te vergelijken met de Noord-Zuidlijn in Amsterdam, één lijn zonder aftakkingen naar de verschillende wijken.

Een geluk bij een ongeluk van ons vervroegde vertrek uit Santa Marta is dat zondag de wedstrijd Atletico Nacional tegen Deportivo Cali gespeeld werd. Een echte kraker... Zaterdags hadden we hier al kaarten voor gekocht in een groot winkelcentrum in de stad. Wat een sfeer voorafgaand aan de wedstrijd, metro’s kleurden groen en men was de liederen al luidkeels aan het oefenen. Na de controle, waar men nog even gek opkeek naar onze meegebrachte wc-rol, konden we naar onze plek. Wij hebben onze ogen uitgekeken tijdens de wedstrijd, wat een sfeer en wat een belabberd niveau.. De gehele wedstrijd stonden de verschillende districten te zingen, dansen en te springen. Tussen de districten ging een onderlinge strijd wie de meeste sfeer kon maken en het hardst mee kon zingen met de liederen. Één van de districten met diverse vlaggen en spandoeken was “Comuna 13”, hierover later meer. Niet alleen de supporters hebben een conditie nodig, ook de verkopers. De verkopers lopen de gehele wedstrijd door het hele stadion met eten en drinken op hun hoofd, zoals je ook wel eens ziet bij een Amerikaanse honkbalwedstrijd.
Roos vroeg zich tijdens de tweede helft af of Twan een tenniswedstrijd aan het kijken was, zijn hoofd ging voortdurend van links naar rechts en weer terug. Het was echter geen Wimbledon wedstrijd wat Twan deed bewegen met zijn hoofd, maar het belabberde niveau van de wedstrijd. Helaas konden wij ook niet juichen voor een doelpunt, want de eindstand was 0-0. Maar genoten van de sfeer hebben wij zeker.

Na de wedstrijd zijn we naar Mercado del Rio gegaan. Bij de dichtstbijzijnde metrohalte, Industriales, stapten we uit. Wat de naam al deed vermoeden, bleek meer dan waar. Een afgelegen, pikkedonker industrieterrein liepen wij tegemoet. 20 minuten lopen gaf Maps.me aan. Gedurende deze 20 minuten keken wij elkaar af en toe even aan of dit wel goed was, maar gelukkig zagen wij al snel lampjes bij een grote loods hangen. Eenmaal binnen aangekomen waren we totaal verrast, wat een heerlijke plek. Het waren de ‘foodhallen’ van Medellin zoals wij deze ook in Amsterdam kennen, maar dan beter! Veel ruimer, overzichtelijker en gezelliger. Wij hebben hier dan ook twee van onze avonden in Medellin doorgebracht. Een groot pluspunt was uiteraard de Heineken bar ;).

De andere avonden in Medellin hebben wij doorgebracht in onze eigen wijk, Poblado. Wat een chaos en feest is het hier in het weekend. De strip in Cherso of Lloret is er niets bij. Elke tent draait zijn muziek keihard over de straten en ook geeft elke tent nog zijn eigen lichtshow. Wij vonden het helemaal niks en waren blij dat de rust maandag in de wijk weer was wedergekeerd. Overdag en doordeweeks is deze wijk top, maar in het weekend is het ‘s avonds wel erg heftig. In ons hotel konden wij nog meegenieten van diverse nummers die door elkaar werden afgespeeld. Gelukkig zijn wij door de vele kilometers die wij elke dag afleggen redelijk moe en vallen wij snel in slaap.

Maandag hebben we de metro gepakt richting Acevedo, hier vertrekt een kabelbaan richting de hoger gelegen wijken in Medellin. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over de stad, maar sta je ook midden in een van de sloppenwijken. Elke vierkante meter is gebruikt om zo veel mogelijk huizen op te bouwen. De daken zijn veelal golfplaten met stenen er op, zodat deze niet wegwaaien. Op de straat was een “kapper” bezig met zijn tondeuse, deze tondeuse was aangesloten op een stroomkabel die uit het rioleringsstelsel kwam. Erg apart en indrukwekkend om hier rond te lopen. Na wat foto’s zijn we weer snel met de kabelbaan naar beneden gegaan.

De rest van de dag hebben wij ons vermaakt in het museum Antioquia waar veel kunstwerken ten toon worden gesteld door Botero. Een Colombiaanse schilder en beeldhouwer die vooral bekend is van zijn bol afgebeelden personages in zijn schilderijen en kunstwerken.

De volgende twee dagen hebben we verschillende wandeltours gedaan door de stad. De eerste tour was door Comuna 13, een van de gevaarlijkste wijken van Medellin op dit moment. De “leider” van deze wijk is twee maanden geleden opgepakt door de lokale autoriteiten, hierdoor heerst er veel onrust in de wijk. De mannen onder hem staan klaar om de nieuwe leider te worden, echter is er onderling onenigheid wie de daadwerkelijke leider gaat worden. De dag voordat wij de tour gingen doen heeft er nog een schietpartij plaats gevonden tussen twee beoogde leiders. In eerste instantie vertelde onze gids dit op een zo “mooi” mogelijke manier aan de groep. Tijdens een gesprek dat wij alleen met onze gids hadden, gaf zij aan regelmatig bang te zijn. Het verantwoordelijkheidsgevoel naar de jongeren uit de wijk was bij haar dermate groot dat een vertrek geen optie was. Bizar, je denkt dat het verleden tijd is, maar dit is nog steeds gaande.

Diverse graffiti werken tonen de emoties die men heeft in de wijk. Veelal refereren de artiesten naar de hoop op een betere toekomst. Prachtige kunstwerken van de artiesten zijn door de wijk te vinden, wij stonden verbaasd hoe men dit met graffiti weet te maken. Waar het in Nederland vaak als vandalisme wordt gezien, is het hier echt een kunstwerk.

Onze tweede tour was naar de “vuilniswijk” een wijk die is ontstaan op het vuilnis van de stad. Echt bizar hoe deze wijk tot stand is gekomen. Het jarenlang dumpen van afval gebeurde op deze plek, wat oorspronkelijk een meertje was. Door de armoede leefden er echter ook mensen op deze plek. Tussen het storten zochten deze mensen naar bruikbare spullen voor hun “huis” op de stortplaats. Dit is vergelijkbaar met de aflevering van Trippers in Nairobi.
Steeds meer mensen gingen op de “trash-mountain” wonen en stichtten hier hun gezin. De overheid besloot het afval elders te gaan dumpen en men kreeg hier in eerste instantie vrijspel. Op den duur woonden er zo veel mensen dat de overheid besloot dit te verbieden. De plek was hartstikke ongezond, omdat ook het chemisch afval hier werd gedumpt. De mensen wilden niet weg, want het gras is niet altijd groener aan de overkant. Dit was hun gebied waar ze zijn opgegroeid. Veel regels vanuit de overheid en het ontwijken van deze regels door de mensen hebben er voor gezorgd dat hedendaags er 150.000 mensen op de trash-mountain wonen.
Één van laatste pogingen van de overheid was een verbod op te leggen als de berg jaarlijks meer dan x meter zakte. Dit zakken gebeurde doordat het afval werd samengeperst door de massa. De bewoners bedachten hierop om afval te gaan verzamelen vanuit Medellin en dit op hun berg te storten, zo zakte de berg volgens de statistieken niet meer en kan men daar blijven wonen.

Echt te bizar voor woorden en lastig te verwoorden. Bij het rondlopen door de wijk is overal troep te vinden. Een deel van de wijk is nu legaal verklaard, maar een ander deel van de wijk woont nog steeds illegaal en tapt ook het stroom illegaal af.

Na deze tours was het tijd voor wat rust, lekker naar Guatapé. Een kleurrijk dorpje op 1,5 uur van Medellin. Alle huizen zijn voorzien van kleuren en vrolijke beschilderingen. Hier hebben we de gehele dag de toerist uitgehangen en lekker rustig op het terras wat gedronken. Dit was ook wel even fijn om aan de drukte van Medellin te ontsnappen.

Vrijdag stond onze volgende bestemming weer op het programma, Salento. Normaal gesproken doe je er 6 uur over om daar te komen, alleen hadden wij erg veel wegonderbrekingen waardoor we 9 uur in de bus hebben gezeten, dag om.

De volgende dag begonnen we aan onze intensiefste dag tot noch toe; 16km afgelegd, 1100 meter hoogteverschil en bizar steile hellingen. Een prachtige Hike door Valle de Cocora. Hier zijn tientallen waspalmen te vinden, sommige wel 60 meter hoog. De eerste 5 uur van deze hike was bergop, maar met prachtig weer door de “jungle”. Overal waar je keek was het groen, geen enkele andere kleur te bekennen. Toen wij het hoogste punt bereikten, 2900 meter, begon het met regenen. De laatste 2 uur afdalen is de regen niet meer gestopt. Gelukkig waren we goed voorbereid met onze regenjas.

Riviertjes, wankelende bruggen, losliggende keien en modderige paden kwamen we onderweg tegen. Een pittige, maar leuke ervaring. De rust gedurende de hike is heerlijk, geen mensen en alleen het geluid van de rivier die tegen de rotsen slaat. We hebben genoeg foto’s geschoten om jullie een beeld te geven. Deze staan bij het mapje foto’s van week twee.

Op het moment van schrijven zitten wij in de bus richting Cali. De twee na grootste stad van Colombia. Bij veel van jullie zal Cali bekend in de oren klinken van het derde seizoen Narcos op Netflix. Het Cali-kartel is de opvolger van het Medellin-kartel onder leiding van Pablo Escobar na zijn dood. Wij zijn benieuwd naar de stad, veel reizigers hebben verschillende belevingen bij Cali. Ook een stad die veel backpackers overslaan, omdat het uit de route ligt. Wij gaan na Cali naar de Tatacoa woestijn waardoor het voor ons prima te doen is.

Hasta la proxima,

Twoos

Bienvenidos a Colombia

Om 05:00 uur 7 oktober 2018 ging de wekker af in Halfweg, McGregor vs. Khabib, een vechtsport wedstrijd, stond op het programma. Toch stond er deze dag nog iets leukers op de planning wat ook de wekker in Lisse om 6:15 deed afgaan. Onze vlucht, KL0741, vertrok namelijk om 10:00 uur. Deze vlucht bracht ons naar Cartagena, Colombia. Het startpunt van onze reis gedurende 5 maanden door Zuid-Amerika.

Onze reis kreeg zijn startschot echter al de vrijdag voordat wij zouden vertrekken. De Waterkant in Amsterdam was de plek waar tientallen vrienden en familieleden ons op stonden te wachten. Totaal verbaasd en zonder weet van dit alles liepen wij, na ons laatste diner met vrienden, de kade op waar wij het spandoek “travelwithtwoos” zagen hangen. (We zijn nog steeds het spandoek kwijt, wie heeft deze meegenomen?) Via deze naam houden wij jullie zo veel als mogelijk op de hoogte van onze reis via Instagram: www.instagram.com/travelwithtwoos

Een grote dank namens ons naar een ieder die is gekomen en die deze verrassing mogelijk heeft gemaakt. Wat was het fantastisch!

Na het afscheid van vrienden, familie, werk en natuurlijk Amsterdam was het nu toch echt tijd om aan dit avontuur te beginnen.

De vlucht duurde 15 uur en ondanks wat turbulentie en een krijsend kind op de achtergrond was het een prima zit met een tussenstop in Bogota (Colombia). Bij aankomst in Cartagena moesten we nog een paar keer door de controle. Het leek wel alsof wij zelf nu in Border Security zaten. Na de security stond boze Juan ons op te wachten om onze paspoorten te controleren. Door alleen de blik al wisten we dat we geen spelletjes met onze Juanito moesten spelen. Toen de vraag “wat voor werk doen jullie?” gesteld werd, keken wij elkaar aan met een blik die ook voor Juan boekdelen sprak. De aankomende vijf maanden zullen deze twee niet gaan werken en alleen maar gaan genieten van het continent.

Vanaf CTG namen wij een taxi naar ons hostel en zagen we de prachtige zon ondergaan in de zee. Toen we gesetteld waren, gingen we eventjes de stad in om nog wat te eten. Cultuurshock! Je zag meteen dat wij de toeristen waren. We waren in een warme, levendige stad terecht gekomen waar wij overal kleuren zagen, dansende mensen op het plein en veel (voedsel)kraampjes. Daarnaast werd er constant gevraagd of we hoeden, armbandjes of andere souvenirs wilden kopen. Allemaal leuk en aardig, maar op den duur werden we hier echt gek van.

De eerste ‘echte’ dag trokken wij vol vertrouwen richting het strand met onze strandbenodigdheden stevig onder de arm. Aan alle thuisblijvers in Nederland, sorry maar jeetje wat was het WARM! Met gevoelstemperaturen ver boven de 40 graden vluchtten we af en toe toch echt even naar de airco en schaduw. Tannen zat er niet in... Het strand laten we daarom snel achter ons en we gaan op ontdekking in Cartagena. Een prachtige, kleurrijke stad die opgesplitst kan worden in een oud en nieuw gedeelte. Het nieuwe gedeelte wordt ook wel het Miami van Colombia genoemd. Wij vonden de sfeer in het nieuwe gedeelte erg Amerikaans. Veel hotels, hoge gebouwen (soort Zuid-as) en niet levendig, zelfs een beetje saai.
Het oude gedeelte daarentegen is een heerlijke plek om meerdere dagen te vertoeven. Pleintjes, terrassen en vrolijke kleuren hebben hier de overhand. Een foto met de famous Colombiaanse vrouwen in hun kledij en fruitmand op hun hoofd kon daarom natuurlijk niet ontbreken. Ook konden we natuurlijk niet achterblijven om in deze kustplaats geen vis te eten. Daarom gingen wij heerlijk eten bij La Cevicheria.

Na vier nachten was het tijd om door te reizen naar Santa Marta, een plaatsje ten noordoosten van Cartagena op circa 5 uur rijden. In een Mercedes Sprinter met ruim 9 ton op de teller ging onze eerste busrit beginnen. Wij hebben een stukje van de rit heerlijk kunnen slapen en de chauffeur deed tijdens de rit ook nog even zijn eigen boodschappen voor de aankomende week. Zo werden er 25 limoenen en 20 bananen ingeladen voor €1,40. Gedurende de rit leek er af en toe wel een wolkbreuk te zijn, het kwam met bakken uit de hemel! Wij hadden dus een goede reisdag gekozen. Ondanks een kleine lekkage door de zijdeur van de bus en de verbazing van de kilometers lange sloppenwijken langs de kant van de weg, kwamen we uitgerust aan in ons hostel.
Onze backpack even installeren, berichtje naar het thuisfront en op naar de leuke restaurantjes. Tenminste... dat dachten we. Er was wederom een wolkbreuk ontstaan en de straten van Santa Marta stonden totaal blank! Wat een chaos! Nadat we onze ogen uit hadden gekeken op het drukke kruispunt waar je gewoon baantjes kon trekken, gingen we op zoek naar een restaurant. Er was echter een probleem, oversteken, u weet wel, dat wat men in Nederland bij een zebrapad doet. Hier in Santa Marta hebben de inwoners kratjes om iedereen over te laten steken. Er waren drie opties: zwemmend naar de overkant, over de kratjes of omlopen. U raadt het al... Wij hebben voor het laatste gekozen. Nog steeds op zoek naar een restaurant, niet te vinden. Uiteindelijk zijn we maar in een hotel gaan eten. Vroeg naar bed daarna, want de volgende dag stond een vierdaagse (!) hike op het programma naar Ciudad Perdida, dit schijnt 1 van de mooiste hiken te zijn in Colombia.

De volgende ochtend... Die begon niet voorspoedig. Details zullen we jullie besparen. Maar Roos voelde zich de avond ervoor al niet zo lekker, dus was het wel verstandig om vier dagen op pad te gaan zonder enige voorziening als je je niet 100% top voelt? Uiteindelijk hadden we besloten om wel te gaan, het viel wel mee en het komt vast goed! Onze wandelschoenen aan, backpack op de rug en wat bleek... Toen werd Twan ook niet lekker.
Met pijn in ons hart hebben we besloten om de hike te cancellen. Om nou vier dagen door een natuurgebied te wandelen zonder wc, leek ons niet zo verstandig. Vreselijk balen, want in Santa Marta is ook niets te beleven... dus vandaar dat ons volgende reisverslag over Medellin zal gaan. We hebben namelijk onze vlucht omgeboekt naar zaterdag a.s.

Geen zorgen trouwens, het gaat al beter. Het is waarschijnlijk gewoon wennen aan het klimaat en het eten. In Medellin hebben wij 6 nachten geboekt, dus kunnen we even lekker rustig aan doen (alhoewel er genoeg te doen is in de stad...)

Fijn weekend en geniet van de zon!

Hasta luego,

Twoos