Op verzoek van velen is hier het derde verslag. Dankzij diverse berichten van trouwe volgers zijn wij begonnen aan dit verslag in de bus terug vanaf Cotopaxi. Deze vulkaan is gelegen op 5.000 meter hoogte wat resulteerde in duizeligheid, uitgeputte benen en een vermoeide Twoos. Onze vingers hebben wij echter niet gebruikt tijdens de beklimming, dus een goed excuus om jullie nog langer te laten wachten hadden wij eigenlijk niet.

Ons vorige verslag eindigde ook bij een busreis, de bus naar Cali. In Cali hadden wij een hip hostel, maar wel met een vreeeselijke bed. Bij elke beweging kraakte het bed zo erg dat de straathonden spontaan begonnen te blaffen. De schuimlaag op ons bed, we mogen het geen matras noemen, deed ook geen wonderen. Om maar meteen even door te zetten met het klagen besloten we sushi te gaan eten bij een goed aangeschreven restaurant. Gelegen in een van de betere buurten van Cali met een luxueuze uitstraling. Helemaal zin gekregen in de sushi en van de sfeer die in het restaurant hing begonnen we aan onze Maki. Al snel konden de servetten ook mee-eten, want het zeewier was zo taai dat het niet weg te krijgen was. Het dokter-bibber-sushi-festijn kon daarmee beginnen, want de vis was heerlijk. Als ware chirurgen begonnen we de zeewier te ontleden van de overige ingrediënten. Na wat gekke blikken van overige gasten, een paar biertjes verder en de delen sushi zijn we terug naar ons hotel gegaan. Ons bed riep (kraakte) ons namelijk al tegemoet.

De volgende dag stond de Champions League wedstrijd van Ajax op het programma. Omdat het hier 7 uur vroeger is, was dit voor ons midden op de dag. Na een lange zoektocht vonden we een café met goede WiFi, waardoor wij live mee konden genieten. Ondertussen werd er druk onderhandeld tussen vier mannen. Één typische Engelsman; kaal hoofd, vol met tatoeages, gouden klok, net iets te fors voor zijn shirt en een Colombiaanse schone aan zijn zijde. De overige drie mannen waren allen Colombiaans, waarvan er één beduidend ouder was. Deze oudere man was de verbindende schakel tussen de overige mannen. Het groepje viel zo erg uit de toon in het café dat onze voetbalpresentator even op mute werd gezet en wij begonnen mee te luisteren. Een ware drugsdeal werd hier besproken en het ging in zijn totaliteit om 400 kg. Bizar om er naast te zitten, maar alle clichés over het uiterlijk van de dergelijke mannen werd bevestigd. Zowel aan Engelse als aan Colombiaanse zijde.

De rest van de dag hebben wij Cali verkend. De stad staat te boek als een van de gevaarlijkste steden in Colombia. De plattegrond die samen is gesteld door de gemeente laat dit dan ook duidelijk zien. Elke wijk heeft een groen, oranje of rood gezichtje op de plattegrond. Een rood gezicht betekent no-go zone of zoals de gemeente Cali dit verwoord “just don’t go there, go somewhere else”. Een groene wijk wordt als veilig ingeschaald, bij de oranje wijk is het goed opletten en je gezonde verstand gebruiken. Dit laatste doen wij uiteraard altijd. Wij hebben ons geen moment onveilig gevoeld en vonden de mensen zelfs aardiger dan in Cartagena of Santa Marta. De stad heeft ons positief verrast, al zouden wij niet speciaal voor Cali deze kant op vliegen.

De volgende dag besloten we een hike te doen naar Las Tres Cruzes. Dit is een viewpoint over de stad Cali. De hike is erg intensief en we hebben meermaals op het punt gestaan om terug te gaan. Maar onze volgers willen ook wat, dus doorzetten voor het perfecte plaatje. Roos spotte onderweg nog een slang die vlak voor ons wegglipte. Na 3 uur hadden wij de top bereikt en was er een mooi uitzicht over de stad, gelegen tussen de bergen. Achter een van de bergen kwam een donkere lucht onze kant op, na wat foto’s en een drinkpauze besloten we weer snel terug te gaan. De berg op viel erg tegen, maar ook afdalen viel niet mee, toen hadden wij pas echt door hoe steil het was. Een enorme plensbui kregen wij over ons heen, maar het was het zeker waard. Na een verfrissende douche en het diner gingen we naar een van de bekende salsa tenten in de stad. Cali wordt ook wel dé salsa hoofdstad van de wereld genoemd en wij kunnen dit beamen. Wat een moves hebben deze mensen en het lijken soms wel twee poppetjes die aan elkaar zitten, terwijl zij vloeiend over de dansvloer bewegen. Leuk om gezien te hebben!

Cali laten wij achter ons en we pakken het vliegtuig naar Neiva. De enige andere optie om naar Neiva te gaan was met de nachtbus welke tien uur zou duren. Omdat men hier overdag al aardig doorrijdt en inhalen voor een bocht ook geen probleem schijnt te zijn, besloten we voor de veiligere optie te kiezen. Aangekomen in Neiva hebben wij een taxi gepakt naar Villavieja. Een klein dorpje wat voor veel toeristen de uitvalsbasis is voor de Tatacoa woestijn. De gemiddelde temperatuur ligt hier rond de 28 graden en in de middag kan de temperatuur oplopen tot ver boven de 40 graden. De hoge temperatuur in combinatie met de weinig hoeveelheid regen zorgt er voor dat hier doorgaans alleen cactusplanten overleven. Wij hebben een tour gedaan met “El Joe” en zijn tuktuk uit India. Met zijn tuktuk gingen wij langs diverse plaatsen in de woestijn. De woestijn kenmerkt zich door haar rode en grijze gedeelte. Na de uitleg over het ontstaan van de woestijn, de erosie, dieren en planten keerden wij in de namiddag weer terug. El Joe zou ons in de avond weer ophalen om wederom terug te keren naar de woestijn. In de avonduren, bij heldere hemel, konden wij de sterrenhemel bewonderen met uitleg van een wetenschapper. Helaas was deze uitleg in het Spaans, waardoor het lastig te volgen was voor Twan. Kijkend door de telescopen zagen wij Saturnus, Mars en diverse andere sterren. Heel gaaf om te zien, Saturnus met de ring er om heen. Ook zagen wij de Melkweg en de schorpioen. Dankzij de groepsfoto konden wij zien hoe de andere bezoekers er uit zagen. Er mochten namelijk absoluut geen lichten aan, dit zou het zicht op de sterren verstoren.

El Joe was voor ons heel aardig en behulpzaam, maar ook hij wilde uiteraard graag betaald worden voor zijn diensten. Dit was voor ons echter een probleem. Niet omdat onze spaarpot op was, maar omdat wij geen Colombiaanse peso’s meer in ons bezit hadden. De enige pinautomaat bleek niet te werken en cash pinnen bij een winkel bleek hier ook onmogelijk. Waar je in Nederland in menig winkel cash kan pinnen, was dit hier blijkbaar nog nooit gevraagd. Gelukkig schoot ons hostel te hulp, wij konden 400.000 peso’s (€120) lenen. Super fijn en zo kon ook “El Joe” weer met gevulde zakken richting de supermarkt om zijn avondeten te halen. Voor ons was het avondeten een HELLL(!), het leek wel alsof er in het dorpje geen normaal voedsel te krijgen was. Wij keken nu al uit naar onze volgende accommodatie, een luxe hotel in Bogota. Hier waren wij wel eventjes aan toe na het eten, de bedden en kleine kamers.

Voordat wij onze hotelkamer konden verwelkomen, moesten we eerst nog 5 uur met de bus. Het eerste gedeelte zaten we in een lokale bus waar we 1,5 uur in hebben gezeten voor €0,60 per persoon. Aangekomen in Bogota viel meteen op hoe groot deze stad is. In elke straat was er file. Wij werden met de bus afgezet in het zuiden van Bogota, ons hotel lag echter in het noorden van Bogota. Deze taxirit heeft ons nog 1,5 uur extra gekost, tijdens de rit belde de chauffeur alvast naar huis dat hij pas over 2,5 uur thuis zou zijn voor het eten. Hij woonde namelijk in het zuiden van Bogota en moest dus weer door de drukte terug.

Ons hotel was heerlijk en omdat wij rond 8 uur waren aangekomen besloten wij het er van te nemen en roomservice te bestellen. Heerlijk even ontspannen, dit hebben wij overigens de zondag ook volgehouden. Een echte zondag die wij normaal ook in Nederland hebben: voetbal, formule 1 en een film hebben we gekeken. In de avond zijn wij onze wijk, Usaquen, ingelopen. Hier hebben wij bij een Italiaans restaurant ravioli en lasagne gegeten. De lasagne was niet zo lekker als dat wij die zelf maken uiteraard ;)! (Voor de mensen die dit niet weten, lasagne is onze specialiteit).

Elke taxirit weer merkten wij dat de stad erg groot is, er wonen 8 miljoen inwoners in Bogota. Om een indruk te krijgen van de grootte van de stad, wilden we op maandag naar de Montserrat gaan. Een uitzichtpunt over de stad waar je via een kabelbaan naar toe kan gaan. Aangekomen bij de kabelbaan was het echter helemaal dicht getrokken en besloten we de volgende dag naar boven te gaan. Door de dichte bewolking zou het uitzicht vandaag niet mooi zijn, gelukkig was er nog het grootste goud museum van de wereld. Aangekomen bij het museum bleek het echter dicht te zijn... Maandag was het museum de gehele dag gesloten stond overal aangegeven, maar wij hadden dit even niet mee gekregen. Wij kwamen dus van een koude kermis thuis. De rest van de dag hebben wij Bogota verkend, eigenlijk kunnen we niet zeggen dat we Bogota gezien hebben, omdat de stad zooo groot is dat het in vier dagen niet te doen is. Wat ons in Bogota wel opviel was het aantal zakenmensen dat hier rondliep. Keurige kledij van zowel mannen als vrouwen en ook hier net als in Medellin zeker wat moderne tentjes (gelukkig).

Dinsdag wederom naar de Montserrat gegaan en dit keer was het uitzicht goed. Geen bewolking wat mooie foto’s in de weg stond. Een adembenemend uitzicht en wij hebben onze ogen uitgekeken. Toen wij op ons horloge keken zagen we dat het al 13:30 uur was. We hebben ruim een uur boven over de stad uit gekeken, omdat er zo veel te zien is. We waren de tijd een beetje vergeten, terwijl wij om 14:00 uur hadden afgesproken met een oud huisgenootje van Roos uit Barça, Andrea. Samen met Andrea hebben we gezellig geluncht bij La Bruja (de heks) in het oude centrum. Leuk en interessant om met een lokaal iemand op te trekken, je leert de stad echt kennen en ook kom je veel te weten over het leven hier.

Andrea was al lange tijd niet in het goud museum geweest en daarom besloten we dit met z’n drieën te gaan bezoeken, op dinsdag was het museum namelijk wel open. Het museum stond vol met oude sierstukken, uiteraard gemaakt van goud. Een groot en mooi museum wat ook nog eens zeer informatief is. De slavernij, wijze van het delven van goud en de welvaart waar goud vroeger naar refereerde waren onderwerpen die werden aangekaart in het museum.

In het museum werd Twan ook nog even aangezien als een museumstuk door Colombiaanse scholieren, een meisje(+- 14 jaar) kwam in haar beste Engels vragen of zij een foto mocht maken samen met Twan. Na de foto giechelden de scholieren snel weg, het bleek nogal spannend te zijn ;). Andrea wist niet zo goed wat ze moest zeggen, de reden van de foto wist ze ook niet echt uit te leggen.

Nadat we gezamenlijk nog wat gedronken en gegeten hadden, zijn we richting ons hotel gegaan. De volgende dag vlogen wij namelijk door naar Quito, Ecuador. Voordat wij doorvlogen naar Ecuador moesten wij nog wel onze was betalen bij het hotel. Tot onze schrik bleek de was €99,90 te kosten. In een gemiddelde wasmachine waren dit twee wasbeurten, waardoor wij het uiteraard bizar hoog vonden. Daarnaast kan je hier voor €100 een gloednieuwe wasmachine aanschaffen. Na wat discussie bleek er geen beweging vanuit het hotel te zijn, het volledige bedrag moest betaald worden, anders zouden zij de toeristenpolitie bellen. Wij kozen eieren voor ons geld en besloten het te betalen, uiteraard hebben wij een berichtje naar Booking gestuurd, maar helaas tot op heden nog geen antwoord gekregen. (Iemand die onze was wil sponsoren?) Een minder einde van ons verblijf in Bogota.

Met dit verslag komt daarmee ook een einde aan onze tijd in Colombia. 3,5 week hebben wij hier veel verschillende dingen gezien. Een mooi land waar elk gedeelte zijn eigen kenmerken heeft. Wij vroegen onszelf af wat wij het mooiste/leukste vonden. Omdat het land zo divers is, is het lastig een keuze te maken, maar wij vonden Medellin en Salento/Valle de Cocora de mooiste en leukste bestemmingen. Medellin is een stad die zo veel verschillende dingen te bieden heeft dat “het Colombiaanse leven” hier goed te zien is. Salento is natuurlijk gaaf door de hike die wij gemaakt hebben naar de palmbomen. Cartagena is ook zeker een leuke stad om naar toe te gaan, daarnaast viel Cali niet tegen en was de Tatacoa woestijn fantastisch, alleen het dorpje villavieja niet. Bogota was ook zeker een prima leuke bestemming, ondanks wat slechte reviews op het internet. Maar hoe goed leer je een stad echt kennen als het zo groot is? En op de laatste plaats staat uiteraard Santa Marta.

Aan het begin van dit verslag hebben jullie al gemerkt dat wij nu in Ecuador zijn. Wij wilden dit in eerste instantie apart in een verslag vermelden, maar door de hoeveelheid activiteiten zijn wij er niet aan toegekomen om Colombia eerder online te zetten, daarom gaan we jullie gewoon nog even meenemen met onze eerste dagen in Ecuador.

Quito in Ecuador, een nieuw land, nieuwe cultuur en een nieuwe bestemming. Leuk! Zin in! Totdat wij het vliegticket moesten kopen... Om een of andere reden konden wij ons vliegticket wat €90 per persoon kostte, niet met creditcard betalen. Dus de volgende dag probeerden wij het nog een keer. Nu was de ticketprijs van Wingo (een soort Ryanair) duurder geworden naar €140, maar wij hadden geen keuze. Weer door naar de laatste pagina, maar helaas werkte het weer niet. Uiteindelijk nog een keer geprobeerd en nu werden de prijzen in US Dollar gegeven. Nu gaf Wingo aan dat het €190 was, het zal wat zijn als die het nu wel doet. Weer op de knop betalen drukken en eigenlijk hadden wij al in ons achterhoofd: hij zal het toch niet doen. Wat denk je... Natuurlijk deed de betaling het nu wel!! €190 euro per persoon voor 1.5 uur vliegen. Vreselijk natuurlijk als je weet dat het eerst voor 90 euro was. Maar ja snel vergeten en door naar onze nieuwe bestemming.

Wij kwamen aan het einde van de middag aan en in de avond hadden wij afgesproken met Carolina. Een Ecuadoraanse vriendin van Roos haar zus, maar Roos heeft haar in Nederland ook een paar keer gezien. Carolina woont net als wij in Amsterdam, maar is nu voor haar PHD in Quito (haar geboorteplaats). Wij hadden afgesproken bij een leuk restaurantje met een uitzicht over de stad waar wij veel verhalen hebben uitgewisseld in drie talen; Engels, Spaans en Nederlands. Wat een gezellige druktemaker is Carolina! Ook nu weer heel leuk om onze verhalen uit te wisselen en haar verhalen te horen over Quito, Ecuador en Zuid-Amerika.

De volgende dag ging Twoos onderweg naar verschillende touroperators voor de Galapagos eilanden. Wij hadden op internet gelezen dat je het beste langs kan gaan om te onderhandelen voor de beste last minute deals. Ook schijnt het leuker te zijn om met een cruise te gaan, zodat je meer eilanden kan bezoeken. Stiekem vinden wij dit ook wel eventjes lekker dat je geleefd wordt in plaats van dat je elke dag moet verzinnen wat je gaat doen. Op naar de straat met alle touroperators, maar toen we ons hotel uitliepen dachten we al; wat is het rustig op straat. Bij de enige twee touroperators die open waren zijn wij langs geweest, schijnt het vakantie te zijn. De winkels zijn pas maandag weer open en het was nu donderdag. Daarom “moesten” we nog een paar dagen bijboeken in Quito. Helemaal niet erg natuurlijk en in ons hostel kregen wij een upgrade, nice! Bij de tweede touroperator hadden wij uiteindelijk een dagtour naar de Cotopaxi vulkaan geboekt. Nog heel even afwachten, daarover later echt meer.

De volgende dag gingen wij naar Mitad del mundo oftewel het midden van de wereld. Met 1 keer overstappen en ongeveer €0.50 per persoon kon je daar vrij gemakkelijk komen. In het midden van het dorpje loopt een grote gele lijn. Dit was dus precies het midden van de wereld, wat best wel gek is om te ervaren. Het is namelijk vrij moeilijk om een ei op een spijker te laten balanceren en recht over de gele lijn te lopen, je wordt namelijk naar 1 kant toegetrokken. Ook stroomt het water de andere kant op. Een prima dagje vertoeven. Terug met de bus kwamen wij in het oude centrum van Quito. Gezellige straatjes die door elkaar heen lopen, denk aan El Born in Barcelona. Het was nog steeds vakantie, dus niet heel veel was open. Maar wij konden in ieder geval wel wat boodschappen halen voor de dagtour van morgen en een simkaart aanschaffen. Dit omdat wij tijdens onze cruise naar de Galapagos waarschijnlijk geen WiFi hebben en wij natuurlijk wel het thuisfront gerust moeten stellen en onze volgers op de hoogte moeten houden met onze avontuurlijke foto’s. Met onze boodschappen en al gingen wij eten bij een Vietnamees restaurant, waar wij echt heerlijk gegeten hebben!

Finally, het is zaterdag! De wekker gaat om 6 uur en we gaan een dagtrip maken naar de Cotopaxi vulkaan! De Cotopaxi vulkaan is 5897 meter hoog. Met veel zin en gezonde spanning (door de eventuele hoogteziekte) reden wij met een leuke groep naar de eerste stop waar wij gingen ontbijten. Na een prima ontbijt en een gezellige lama gingen wij weer verder. Onderweg zijn wij een paar keer gestopt om te wennen aan de hoogte. Tijdens de busrit vertelde onze gids ook wat leuke feitjes. Quito is namelijk de hoogste hoofdstad ter wereld. Nee, dit is niet La Paz in Bolivia, La Paz is wel hoger, maar niet de daadwerkelijke hoofdstad. “Wat is dan wel de hoofdstad van Bolivia?” horen wij jullie al denken, dat is Sucre. Ook vertelde onze gids Dario dat de economie van Ecuador het meeste draait om: rozen, quinoa, melk, olie en bananen. De Ecuadoraanse roos is duurder dan die uit Colombia of Peru, maar wel beter. Waarom? Omdat de roos uit Ecuador langer in stand/bloei blijft, dit komt door het langzame groeiproces. De rozen groeien hier namelijk vanaf 3000 meter hoogte en hierdoor heeft het de perfecte weersomstandigheden om 15 dagen prachtig te blijven. Ook gebruiken sommige Ecuadoraanse boeren Nederlandse koeien. Omdat de Nederlandse koeien goed tegen de kou kunnen en veel melk kunnen produceren, zul je veel Nederlandse koeien vinden op plaatsen van een paar honderd meter hoogte.

Inmiddels zijn wij aangekomen bij de parkeerplaats en gingen wij dan echt van start. Willen we de korte route van 1km die steil omhoog gaat of de zigzag route van 2km wat makkelijker lopen is? Unaniem koos de groep voor de laatste route. Het was inderdaad een prima klim, maar wat merkte je een verschil, niet alleen qua kou en hagel, maar vooral qua ademhaling. Wij begonnen op 4600 meter hoogte en ondanks de stops die wij hadden gemaakt, waren wij na een paar passen al buiten adem! Wat ging ons hart tekeer. Rustig aan klommen wij verder naar 5000 meter hoogte. Ondertussen wat water gedronken en chocola gegeten voor wat energie. Je kan dus echt niet teveel water achter elkaar klokken, want dat trek je dus echt niet qua ademhaling! Zo raar. Tijdens de klim zien wij ook vol verbazing hele families naar boven klimmen, van oma’s die nog net aan kunnen lopen tot kinderen meesjouwen op je rug. Eenmaal aangekomen op de 5000 meter hoogte zonder hoogteziekte (gelukkig!), kwamen wij in een knusse skihut zoals in Oostenrijk. Helaas hadden wij ons paspoort niet mee, want wij konden daar een paspoortstempel halen.

Na de korte pitstop liepen we dichter naar de top toe waar de sneeuw lag. Wat een gave trip, sneeuw op de actieve vulkaan en het fantastische uitzicht. Zo bizar de verschillende soorten grond die je ziet. Je loopt gewoon op het zwarte zand van de vulkaan en op een hoogte van 5000 meter, als je naar boven kijkt ligt er sneeuw. Kijk je naar beneden ligt er rood zand en nog verder naar beneden is het weer heel groen. Fantastisch.

Na de sneeuwtop gingen wij weer afdalen, dit ging uiteraard een stuk sneller. Nog een klein stukje in de bus en toen gingen wij mountainbiken. Helmpjes op en de Nederlanders voorop, want wij zijn goed in fietsen. Nou... wat bleek, wij fietsten helemaal achteraan. Dit lag niet aan Twan, maar aan Roos. Wat vond Roos het stom! Dat konden jullie zelfs in Nederland van haar gezicht af lezen... “Ten eerste je zit op een fiets waarop je niet eens fietst! Je remt alleen maar, want je gaat berg afwaarts en te hard is ook redelijk gevaarlijk in verband met alle losliggende stenen. Daarnaast hadden wij geen handschoenen aan en was het 0 graden.” Roos had geen gevoel meer in haar handen, omdat haar handen alleen maar in dezelfde stand zaten door al het remmen. Dus Roos gaf haar mountainbike terug en ging lekker in de warme bus zitten. Twan ging verder met de rest van de groep. Gelukkig vond Twan het mountainbiken wél leuk en lag Twan al gauw weer voorop. Na de mountainbike tocht van +/- 45 min reden wij na een zeer geslaagde dag terug naar Quito.

In Quito lekker warm gedoucht en lekker geslapen. Vandaag, zondag, de dag na Cotopaxi, doen wij rustig aan. Wij zitten al vanaf 13:30 in een café, hier hebben wij geluncht en het verhaal afgeschreven. Het is inmiddels 17:00 en het verhaal is nu wel op z’n eind. Ons volgende reisverslag zal over de Galapagos gaan, althans dat hopen wij als wij morgen een toffe last-minute cruise kunnen regelen.

Btw, vandaag zijn wij precies een maand op reis. Missen jullie ons al een beetje of lijkt het alsof jullie ook met ons mee aan het reizen zijn?

Hasta la próxima!

Besos,

Twoos