Ja, dat is al even geleden... Maar hoe langer je op iets wacht hoe meer je ergens naar uit kijkt, toch?

Ons laatste verslag schreven we in Mancora, een echt surfersdorp en wat was het daar chill. Daarom hadden we nog een nachtje bijgeboekt om even lekker een week bij te bruinen en het échte vakantiegevoel te ondervinden. Dit keer hadden we ons gelukkig wel goed ingesmeerd.

Met een lichtbruine kleur op onze snoet gingen we met de bus naar Trujillo, een tussenstop van twee nachten zodat we daarna door naar Huaraz konden gaan. Trujillo was niet bijzonder, wel hadden ze een groot plein (zoals in elke stad hier) waar wij af en toe gewoon gingen zitten om mensen te kijken.

Vanaf Trujillo was het nog eens 7 uur rijden naar Huaraz. De afstanden in Peru zijn immens! Ook dit keer gingen we met Cruz del Sur. Deze busmaatschappij is erg goed. Ze rijden altijd op tijd en je kan prima zitten en soms zelfs 160 graden liggen. Een beetje zoals de KLM Business Class. Er werkt ook altijd een steward in de bus, netjes gekleed en gaat dan zeer onverstaanbaar in een oude microfoon praten hoe of wat en geeft af en toe een snack met cola of thee.

We kwamen in ons hostel in Huaraz rond 5 uur ‘s ochtends aan, ingecheckt en nog even bijslapen. Huaraz ligt op 3500m hoogte en het is er ook best koud. De lieve kleine Peruaanse kindjes lopen dan ook in een heerlijke typische sweater en een muts op hun hoofd met Huaraz er op. In de stad zelf is verder niet veel te beleven, maar het is de laatste jaren wel steeds meer upcoming. Veel toeristen verblijven hier, zodat ze hele mooie hikes kunnen maken. Wij dus ook. Er was een hike van 3 nachten en vier dagen. Maar wij kozen er voor om twee dagtours te doen. De eerste dag zou zijn naar Laguna Churup en de volgende dag naar Laguna 69. De man van het hotel had gezegd dat je de eerste tour prima zelf kan doen en legde ons alles keurig netjes uit. 6 uur ‘s ochtends konden wij nog een ontbijtje krijgen en om 7 uur waren wij bij de bus die ons naar het beginpunt zou brengen. Alleen dit was nog een heel gedoe... Het was inmiddels half 8 en wij waren nog steeds de enige die in de bus zaten. De buschauffeur wilde alleen met minimaal 6 personen naar het beginpunt rijden anders was het zonde. Uiteindelijk kwam er een Colombiaans meisje bij, maar dit waren nog steeds geen 6 personen. De buschauffeur vertelde zijn overwegingen en zei ja ik wil wel gaan, maar dan moeten jullie meer betalen. Wij onderhandelen over de prijs, maar het Colombiaanse meisje had geen geld meer over. (Hoe dan?) Dus toen zei hij tegen ons ja dan moeten jullie meer betalen, ook voor het meisje. Ja nou wordt ie mooi, wij gaan echt niet voor de hele bus betalen zodat die rijdt? Wat een gek. Gelukkig snapte hij dat later ook en uiteindelijk hebben we wel ietsjes meer betaald, maar we konden in ieder geval gaan!

Met z’n drieën begonnen we aan de hike. En ja hoor, we merkten het alweer meteen. Buiten adem!! Aan het begin moesten we weer echt om de minuut stoppen, maar geen problemen verder, gewoon rustig aan gedaan. Op een gegeven moment zaten we te kijken, waar is het pad eigenlijk en waar zou het Laguna Churup eigenlijk zijn? Dit was vanaf een afstand niet te zien, maar als je eenmaal verder loopt kom je af en toe touwen tegen waardoor je jezelf omhoog moet trekken over de rotsen. Af en toe best lastig als je niet zulke lange benen hebt. Tijdens de hike zijn we niemand tegen gekomen en het voelde ook echt alleen (met zn drieën) op de wereld. De laatste steile klim over de rotsen en daar was het, het fantastische blauwe meer omringd door rotsen en bergen met zelfs de sneeuwtop! De hike was het meer dan waard. Daar natuurlijk wat foto’s geschoten voor later en uiteraard voor jullie en genoten van het uitzicht.

Helaas beleefde Roos die avond wat hoogteziekte eigenlijk inhoudt. KNALLENDE koppijn alsof je hoofd explodeert. Een paar paracetamol er in en slapen, maar daardoor gingen we helaas niet meer naar Laguna 69. In de avond liepen wij naar een restaurant en in het parkje voor ons hotel zagen wij een doos die aan het bewegen was. Gelukkig durfden we goed te kijken, maar wat we zagen was echt niet leuk!!! 5 lieve puppy hondjes zaten daar zielig in de doos. Wij het hotel ingeschakeld en zij hebben de politie gebeld. Maar ja wat de politie nu met de hondjes heeft gedaan weet niemand... Hopelijk hebben ze nu een goed onderkomen, maar niet fijn om te weten dat het vaker voorkomt.

Vanuit Huaraz namen wij de bus naar Lima. Van menig reiziger al gelezen en gehoord dat Lima niet heel leuk is, maar het was een goede tussenstop en we waren benieuwd hoe wij het zelf zouden ervaren. De busrit was weer prima, dit keer overdag, maar toen wij de voorstad van Lima bereikten keken wij onze ogen uit. Wat een armoede en wát een chaos!!! Overal zand, sloppenwijken, tuctucs, bussen, straatverkopers, politie en keiharde muziek. Het duurde ook ruim 2 uur voordat we vanaf de rand van Lima de busterminal bereikten. In Lima hebben we niet veel gedaan, naar een soort shopping mall geweest, in een kattenpark gechilld en bij een “Nederlands” restaurant zagen we dat ze wel wat delicatessen op de kaart hadden staan. Dus Twan uiteraard een frikandel speciaal besteld en Roos bitterballen. Naja, achteraf is het eigenlijk een schande dat ze het zo noemen, want het kwam er niet eens een beetje in de buurt van! De volgende dag gingen we daarom maar wat culinairs eten, Peru/Lima is natuurlijk het culinaire centrum van de wereld! Op naar El Mercado van .... zoveelste van de wereld. Wat een drukte! Maar wat hebben we daar heerlijk geluncht, coquilles en lekkere tiradito, vergelijkbaar met sashimi. Helaas was er in Lima die maandag verkiezingen, dus konden we het hele weekend dat we daar waren geen alcohol drinken! Een witte wijn was natuurlijk wel lekker er bij geweest, toch Syl?

Inmiddels hebben we al super veel tekst getypt, maar we zijn nog lang niet klaar.... We moeten nog even door naar Huacachina, Arequipa, Cusco en Puno. Nog even volhouden!

Met ons buikje vol vanuit Lima gingen we naar Huacachina, een oase middenin de woestijn. In de avond kwamen we aan en de volgende dag hebben wij heerlijk aan het zwembad gelegen. Wat een weertje! Naast het zonnen bestond onze dagtaak ook uit het voeren van de katjes. Moederkat had vier baby’s gekregen en Twan kreeg het briljante idee om ze tonijn uit blik te geven. JA, TWAN! Dit was waarschijnlijk het omslagpunt, want nu wil hij niets liever dan een kat in huis. Roos helemaal blij natuurlijk, maar eerst zien dan geloven. Een rustige dag werd verstoord toen wij nog even live gingen op Instagram met onze vrienden. Goed om jullie even te zien! In de avond wilden we graag de woestijn beklimmen, zodat we mooie foto’s konden nemen van de zonsondergang. Met goede moed begonnen wij onze tocht naar boven. Ondanks dat Huacachina niet op minimaal 2500 m of hoger ligt, moesten we alsnog om de 3 minuten stoppen! Wat viel dit tegen zeg, zo omhoog tegen het zand oplopen. Twan koos steil rechtdoor, terwijl Roos een soort bochten maakte. Uitgeput met misschien ook wel een paar druppels zweet hadden we de top bereikt, dat leverde gelukkig mooie plaatjes op en zoals altijd waren ben je natuurlijk veel sneller beneden.

De volgende dag stond de populaire buggy & sandtour op de planning. Met een buggyauto waar de motor open en bloot was en veel geluid maakte, gingen we op pad. Wij zaten met z’n tweeën voorin naast de chauffeur. Daar gingen we, twee paar riemen strak vast, sjaal voor je mond en bril op, want al dat zand gaat natuurlijk omhoog. Wat een lawaai en wat een route! De chauffeur vond het natuurlijk leuk om dwars door de woestijn te racen en zonder dat wij het wisten en konden zien, konden we heel goed voelen dat we steil van de heuvel naar beneden gingen! Zelfs Twan slaakte een klein gilletje. Eenmaal aangekomen op een paar hoge heuvels mochten wij dan gaan sandboarden. Dit was alleen niet echt snowboarden-like, want we gingen op onze buik en een keer op onze kont steil naar beneden! Wat een vaart zit er achter! De tweede heuvel was zelfs nog hoger en daar gingen we dan, als een speer naar beneden. Gelukkig haalden de buggy ons weer op, zodat we niet omhoog hoefden te lopen. Behalve Twan, want toen hij naar beneden sandboarde verloor deze speedy Gonzalez (alweer) zijn pet! Twan moest dus nog wel even terug omhoog lopen om zn pet te pakken (slechte herinneringen van gister).

Nadat het zand wat zat waar je niet wilde dat het zat, weggespoeld was, gingen we naar Arequipa, ofwel de witte stad. Hier zouden wij een paar dagen doorbrengen. We wilden namelijk naar Colca Canyon. Dit is na Machu Picchu de populairste bezienswaardigheid in Peru. Colca Canyon is de diepste kloof ter wereld, nog dieper dus dan de Grand Canyon en ja, dat moesten wij natuurlijk zien! Maar eerst Arequipa zelf, een gezellige stad waar al wat verschillende bandjes kerstmuziek aan het spelen waren en op het grote plein, Plaza de Armas stond bij de kerk ook al een mooie kerststal. Ongeveer elk groot/belangrijk plein in Peru heet of Plaza de Armas of Plaza San Fransisco. In Arequipa hebben we eerst een planning gemaakt voor de kerstdagen. Onze volgende stop werd namelijk Cusco en daar wilden wij graag Machu Picchu bezoeken. Ook wilden we de planning voor kerst af hebben, zodat we alvast een hotel konden boeken. Het onderzoek was gedaan en met een middagje hadden wij Machu Picchu geboekt en de planning af. Dat is soms toch wel echt fijn om alvast een idee te hebben en alvast accommodatie of activiteiten te boeken, zodat we dit niet elke dag hoeven te doen.

De volgende dag bezochten wij het klooster. Jarenlang wisten de inwoners van Arequipa niet wat er in het klooster afspeelde, omdat het afgesloten was. Sinds een aantal jaar is het klooster nu open voor bezoekers en het is echt bizar groot, een echt dorp! Ook gek om te bedenken dat de nonnen hier (nog steeds, maar niet zoveel) afgesloten leefden.

Die avond vroeg naar bed, want Colca Canyon stond op het programma. Wij werden als laatste opgehaald, wat een beetje jammer was, aangezien wij op de achterbank van de minivan belandden. Het was 3 uur snachts, dus we hoopten dat we nog drie uurtjes slaap konden pakken, maar helaas. Bij elk hobbeltje vlogen wij drie meter de lucht in. Eenmaal aangekomen begonnen wij onze hike onder leiding van onze gids Roy.

Colca Canyon staat ook bekend om de condors, die kan je vooral in de vroege ochtend zien en hebben een enorme spanwijdte. Ik zal het alvast verklappen, we hebben er welgeteld 3 gezien. Helaas was december niet de beste tijd om ze te spotten. Vol goede moed begonnen we aan onze hike met een leuke groep! Een Duits meisje, jong Duits stel en twee gekke Italiaanse vrienden. De eerste dag was vooral naar beneden hiken en aangezien het de diepste kloof ter wereld is, was dat een lang stuk. Onderweg kwamen we verschillende Peruaanse vrouwtjes tegen die fruit verkochten en drinken. Wij probeerden het lokale fruit, maar het was nog moeilijk om met ze te communiceren. Zij spreken namelijk geen Spaans, maar Quechua, de taal van de Andes. Na de lunch op een lokale boerderij, gingen we door met onze hike. Deze eerste dag hebben wij in totaal 20 km (!) gelopen, dus als je dan aankomt in je hotel heb je dan zin om even te relaxen en bij te komen. Helaas was dit niet echt het geval, het was een flinke uitdaging, want het was erg primitief. Maar wij gaan geen uitdaging uit de weg! Koude douches, wc’s die geen deur hebben, maar een gordijntje, gore bedden en geen internet. Maar dit maakte de avond wel gezellig, iedereen moest in zijn taal “karaoke” doen. De Italianen met Vivo Per Lei en de Duitsers met Luftballon en wij... met Guus Meeuwis - Kedeng Kedeng en dat viel erg goed in de smaak! De volgende dag was het: “Hoe ging dat nummer ook alweer van jullie?” Als avondeten kregen we niet echt een winnaarsmaaltijd, de Italianen schaamden zich enorm. We kregen pasta Bolognese, wat je eigenlijk niet zo mag noemen.

De volgende ochtend ging de wekker om 4 uur en zonder stroom en gedoucht te hebben trokken wij onze hike outfits weer aan. Dit was de dag dat we 6km steil omhoog (!) moesten klimmen.

We gingen zo vroeg weg, zodat we dan niet in de hitte zouden lopen. Nou, na 10 minuten had Roos het al zo zwaar. Na gisteren constant naar beneden te hiken, deden haar kuiten zo zeer dat nu 6km omhoog enorm lastig was.

Roy had verteld dat als er iets gebeurd of als je teveel gedronken had de avond er voor dat je dan met een Mula (half ezel - half paard) naar boven kan, die vertrokken om 6 uur. Iedereen natuurlijk grapjes maken dat we dat wilden, maar opgeven zat er echt niet in voor deze groep! De klim was erg heftig en Roos vroeg zich tijdens de klim ernstig af hoe ze de Inca trail zou redden, deze was namelijk 4 dagen lang en over 2 dagen. Maar het was een goede warming-up. Gelukkig steeg je redelijk snel en na een uurtje zag je de zon opkomen tegen de rotsen aan. Helaas wel met een naar achtergrondgeluid die natuurlijk in de Canon lekker hard klonk. Wij kijken naar beneden en wie zien we daar staan overgeven... Onze gids Roy!!! Wat een praatjesmaker, over ons flauwe grappen maken wat betreft de Mula en nu was hij degene die achter ons stond over te geven! Arme jongen. Na een zware strijd zijn we gelukkig toch boven gekomen! Met de hele groep nog een kleine 20 minuten op onze gids gewacht en daarna nog even vlak lopen naar het restaurant waar we gingen lunchen. Roos kon écht niet meer lopen door de pijn in haar benen, maar we hadden het gered en dat is toch wel gaaf als je na 2 dagen weer boven bent aangekomen zónder Mula!

Hoe de Inca Trail na deze tocht verliep, lees je in het volgende verslag. Ja, we weten het, boeee. Maar het is nu al zo lang... We beloven jullie dat we zo snel mogelijk onze verhalen over de Inca Trail, Puno en Bolivia gaan schrijven. We lopen een beetje achter, maar we zijn zo druk natuurlijk ;). Hopelijk maakt dat het niet minder leuk.

Hasta la proxima!

Xxx Twoos